Op Will Power en War Eternal bleek al dat Alissa een waardige opvolger was en dat zet ze op Deceivers netjes voort. Het betekent niet dat het album vanzelf tot stand is gekomen. In december 2019 besloot Michael Amott dat ze een jaartje rust zouden nemen om te werken aan een nieuw album en zo vertrok hij met drummer Daniel Erlandsson naar Mexico om daar nieuwe muziek te gaan maken. Met het uitbreken van de pandemie bleek het niet zo ideaal te zijn dat zowel Alissa als gitarist Jeff Loomis aan de andere kant van de oceaan woonden terwijl de rest in Zweden ‘opgesloten’ zat. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en levert Arch Enemy een dijk van album uit in de beste traditie van de band. Wars van allerlei (populaire) metalgenres, maar trouw aan hun eigen manier van muziekschrijven.
Voor mij ligt het venijn op het album een keer niet in de staart, maar juist in de eerste helft van het album. Sunset Over The Empire is een heavy compositie met het kenmerkende geluid van de band. Dat betekent dat in al het muzikale geluid altijd weer een dijk van een melodie verscholen zit. Arch Enemy schuwt het niet om halverwege gebruik te maken van een verandering van ritme, een wisseling die later terug gaat komen in combinatie met een lekker gitaargeluid en ruimte voor het baswerk van Sharlee D’Angelo. Van hieruit gaat Arch Enemy wat op dezelfde voet verder in House Of Mirrors dat wel weer gezegend is met een pompend ritme. Spreading Black Wings is meer van hetzelfde. Leuk is wel dat de koorzang de compositie netjes en mooi afsluit. Via het instrumentale Morning Star vervolgt Arche Enemey het album met One Last Time en afsluiter Exiled From Earth dat goed klinkt, maar geen klapper is. Wel krijgt drummer Daniel Erlandsson nog even de ruimte om zijn ding te doen.
Het is een consistente tweede helft van een sterk album, maar opener Handshake With Hell heeft nog net dat beetje meer om eruit te springen als één van de favoriete composities. Dat Alissa kan grunten als Angela is wel duidelijk, maar in Handshake With Hell laat ze horen dat ze veel en veel meer kan en juist de grunts in combinatie met haar clean vocals maken van deze compositie een klapper. De gitaarriff is aanstekelijk, de melodie is meteen pakkend en het drumwerk is krachtig. Arch Enemy schuwt het dan (na vier minuten) niet om een (bijna klassiek) stuk rust in te lassen waarin de zang van Alissa spanning opbouwt dat een vervolg krijgt in een uitspatting waarbij ze terug gaan naar de basis.
Het uptempo Deceiver, Deceiver heeft zo’n zware groovende inzet die je met een klap naar het refrein toemept. Het opzwepende karakter blijft aanwezig en de tempowisseling is verrassend en een mooie start voor de gitaarsolo die volgt. Wat langzamer, maar minstens zo groovend zet Arch Enemy In The Eye Of The Storm in. Het kenmerkende recept van kracht verstrengeld met melodie pakt hier heel goed uit en dat is in The Watcher niet anders. Leuk is hier het snufje Iron Maiden dat in de compositie verwerkt ligt. Maar ook hier blijft het geheel opzwepend en aantrekkelijk.
De wat vreemde eend in de bijt is Poisoned Arrow dat enigszins klassiek start en daarna als een soort van metalballad verder gaat. Alissa heeft laten horen in Handshake With Hell dat
ze heel goed uit de voeten kan met de clean vocals en misschien had ik dat hier in Poisoned Arrow ook graag gehoord in dit soort liefdesliedje van onze gorgelsmurf.
Deceivers is een goed album en laat horen dat Arch Enemy met dit elfde album zeker weet hoe ze aantrekkelijke stevige metalmuziek moeten maken met hun eigen stempel. Met dit nieuwe album en hun aanwezigheid op de grotere podia en festivals kan 2022 toch gezien worden als hét jaar voor de band.