Zondagavondconcerten zijn altijd een fijne manier om de week af te sluiten, zeker wanneer het programma van zo’n hoog niveau is als vanavond. Dit keer bestaat de line-up uit drie gerenommeerde Zweedse bands, allemaal met wortels in de melodische death metal, waarvan In Flames zelfs één van de pioniers van het genre is. Daarbij zijn Arch Enemy en Soilwork ook al vanaf de vorige eeuw metgezellen in het genre en hebben ze allen hun strepen in de muziek al ruimschoots verdiend.
Het is aan Soilwork om deze, op papier, geweldige avond te beginnen. Een gedurfde keuze om van start te gaan met absolute favoriet Stabbing The Drama, maar de ontvangst in de Mainstage is direct goed. Strid en consorten spelen vooral een best-off set, waarbij hit naar hit op het publiek wordt afgevuurd. De band staat goed te spelen, ware het niet dat de akoestiek in de zaal dramatisch is. Het slechte geluid en de matige onderscheiding van instrumenten, doen deze band te niet. Klassiekers als Distortion Sleep zijn vocaal onverstaanbaar en de mix is bijna ondraaglijk.
Soilwork krijgt applaus en zorgt voor een enthousiast publiek. Het sextet vindt het tijd om ook nieuw werk ten gehore te brengen. De nieuwe single Spirit Of No Return wordt opgevolgd door titletrack Övergivenheten en Death Diviner, waarbij het geluid gelukkig beter resoneert. Vooral afsluiter Stålfågel komt goed uit de verf. De riffs weerklinken lekker en zorgen voor de nodige horns. De vrolijke frontman kijkt blij en toont een tevreden blik. Helaas komt deze verbetering te laat en doet deze zaal geen eer aan, aan het kunnen van Soilwork.
Tot mijn verbazing is het Arch Enemy die de avond af mag sluiten en daardoor mag In Flames nu het podium betreden. De heren komen op onder leiding van een intromedley van onder andere Moonshield en Come Clarity, waarna Cloud Connected wordt ingezet. In Flames en met name zanger Friden kennen een valse start, want naast het belabberde geluid, klinkt de frontman ook niet op de top van zijn kunnen. Take This Life en Deliver Us kennen daardoor niet de beste vertolking en hou ik mijn hart vast. Gelukt herpakt hij zich relatief snel en heeft hij minder moeite met de recentere nummers in deze setlist.
Hoewel de band niet veel woorden vuil maakt tussendoor, weten ze wel het publiek te bespelen. Zo worden mensen met Soilwork en Arch Enemy shirts opgeroepen om te crowdsurfen. Daar wordt gehoor aan gegeven en de hoeveelheid is al snel ontelbaar. Dat In Flames een lange levensloop heeft is bekend en dat willen ze met ons delen. Helaas deze keer met slechts twee nummers uit de vorige eeuw en zo krijgen we achtereenvolgend Food For The Gods en Coerced Coexistence, afkomstig van de albums Whoracle en Colony respectievelijk. Deze nummers houden zich nog altijd staande tussen het nieuwe, alternatieve werk en zijn een fijne afwisseling halverwege het optreden.
Het vijftal draait al de nodige jaren mee en daardoor wordt er altijd een professionele show gegeven en staat deze band garant voor een feestje. Vandaag is dat niet anders, zo wordt er meegeklapt op de melodie van Alias en wordt er luidkeels meegezongen op I Am Above. In 75 minuten tijd laten de heren voornamelijk de muziek spreken en geven ze in 16 nummers een samenvatting van de discografie, waarvan My Sweet Shadow opmerkelijk de laatste is. De rustige track zorgt niet bepaald voor een klap op de vuurpijl, maar zorgt ervoor dat het optreden als een nachtkaars uitgaat. Ondanks de valse start en het wederom matige geluid geeft In Flames een goed onderhouden optreden, persoonlijk vind ik het jammer dat ze het debuut Lunar Strain en opvolger The Jester Race links laten liggen tijdens deze tour.
De laatste van de drie Zweedse ensembles is Arch Enemy en in tegenstelling tot de andere bands wordt deze gekenmerkt door vrouwelijke vocalen. Die laten echter lang op zich wachten, want de ombouw kost wat meer tijd dan gepland. Uiteindelijk is het klokslag tien uur prime time. Met de klanken van Motörhead’s Ace Of Spades op de achtergrond klinkend, betreden de vier heren en vrouw het podium. Deceiver, Deceiver mag het spits afbijten en de in grote getale opgekomen fans genieten vanaf de eerste seconde. Alissa heeft een ferme strot en maakt daar goed gebruik van. De controle over haar stem is bijzonder sterk, maar ze mist die rauwe emotie, die haar voorganger wist uit te stralen. Desondanks toont ze zich een krachtige zangeres met een geweldige stage presence, waarbij ze de ruimte op het podium goed benut.
Klassiekers als The World Is Yours en War Eternal mogen op het meeste bijval rekenen en het is een goede zet om deze al vroeg de revue te laten passeren. Nog niet lang geleden werd het twaalfde album Blood Dynasty aangekondigd en naast de nieuwe single Dream Stealer wordt er ook een nog niet uitgebracht nummer genaamd Liars & Thieves gespeeld. Aan de ene kant is dat een leuk voorproefje voor wat komen gaat, maar aan de andere kant is dit voor het publiek geheel onbekende muziek met een statische houding als gevolg. Met wederom cleane zang biedt dit wel weer mogelijkheden voor een grensverleggend geheel.
Helaas is Arch Enemy ook op wat schoonheidsfoutjes te betrappen in de instrumentaties en is het niet altijd even strak of goed getimed, maar Joey Concepcion heeft er ook een zware taak aan om gitaarlegende Jeff Loomis te vervangen. Het publiek geeft er klaarblijkelijk niet zoveel om, want er wordt niet minder geheadbanged of gecrowdsurfed. Het anthem van de band, Nemesis, ontbreekt nooit en is traditiegetrouw de volwaardige afsluiter. Nog één keer wordt er uit volle borst meegezongen op de iconische en herkenbare tekst. Grappig genoeg is het oudste nummer van vandaag de outro van Fields Of Desolation, waarna het definitief gedaan is op deze zondagavond.
De Mainstage is goed gevuld en aan de vele shirtjes van In Flames en Arch Enemy te zien, zijn de bands nog altijd mateloos populair. Drie prima optredens van drie geweldige bands, die een betere zaal hadden verdiend. De oude Brabanthallen blijkt wederom ongeschikt en dat is zonde voor zowel fans als bands.
Foto’s: Dennis Winkel