Arch Enemy – War Eternal

De vorige cd dateert ondertussen uit 2011 en heet Khaos Legions. Een dijk van een cd. Naar aanleiding van deze cd heb ik ze mogen aanschouwen in een bommetje-volle tent op Graspop. Ondertussen heeft het wat gerommeld in Arch Enemy. Angela Gossow is met stille trom naar de achtergrond verschoven en Christopher Amott heeft wederom het nest van broeder Michael verlaten. In omgekeerde volgorde hebben gitarist Nick Cordle en zangeres (!) Alissa White-Gluz het stokje over genomen. De wisselingen zorgen aan de ene kant misschien voor veel onzekerheid, aan de andere kant is het ook verfrissend en verhoogt het de dynamiek in de band. Benieuwd of ik onder de indruk ben, beluister ik de cd.
Ik moet eerst zeggen dat ik stiekem Alissa misschien wel nog beter vind dan Angela en in de drie kwartier dat de cd duurt, ben ik danig onder de indruk van de nummers. Michael Amott presenteert zich als een spons. Hij absorbeert allerlei soorten (metal)muziek en weet dat te vermengen met elkaar tot het uiteindelijk toch resulteert in een typisch Arch Enemy nummer. Nummers als Never Forgive, Never Forget en No More Regrets klinken ouderwets goed. In Never Forgive, Never Forget komt duidelijk meteen naar voren dat Alissa gretig is. De nummers zijn snel, gestoeld op een goede gitaarriff en klinken toch heel melodieus. Iets dat me altijd heeft aangesproken in de muziek van Arch Enemy. Lekker zwaar aangezet zijn de nummers Down To Nothing en As The Pages Burn. Stolen Life kent een uitstekende opbouw en laat onder andere in dit nummer horen dat het duo Cordle/Amott een fraai muzikaal span is. Dat Michael zijn invloeden her en der vandaan haalt, wordt duidelijk in Avalanche en het prachtige Time Is Black. Laatstgenoemd nummer start wat onheilspellend en breekt al snel open. Volgens Michael is het een nummer van datgene dat mogelijk is in de toekomst. Gothic-invloeden geven het nummer een vol geluid en ook hier is de melodielijn leidend voor het geheel. Titelnummer War Eternal is naast Time Is Black favoriet bij ondergetekende. Het is stevig, heeft een goed tempo. Alissa gromt er op los als de vrouwelijke Mr Lordi en het geheel klinkt meteen vertrouwd. Dat zou te maken kunnen hebben met het feit dat gedeeltes uit het nummer sterke overeenkomsten vertonen met het nummer Wrathchild van Iron Maiden. Vergeet daarbij niet dat het geheel is gemixt door Jens Bogren (Opeth, Paradise Lost) en dat de hoes van de cd prachtig is.
War Eternal is samengevat over de hele linie een zeer indrukwekkende cd geworden waarin eentonigheid sterk ondergeschikt is. Er staan louter goede nummers op die de naam Arch Enemy mogen dragen met de uitschieters Time Is Black en War Eternal. Daarbij klinkt Alissa als een gretige leeuwin die toehapt en je niet meer loslaat. Een waardige opvolger van Khaos Legions.