Architects – Daybreaker

De Architects zit allesbehalve stil. Terwijl ze de afgelopen jaren onafgebroken lijken te touren, brengen ze een jaar na The Here And Now de volgende cd uit. Daybreaker kent elf nieuwe nummers die tezamen een nieuw hoofdstuk van de band inluiden. De muziek op deze cd klinkt nog altijd jong en energiek maar dan wel met een zeer volwassen geluid. Ook op het gebied van de teksten is er een ommeslag. Het venijn en de boosheid is er nog altijd, maar de onderwerpen beperken zich niet meer tot het persoonlijke leven. De onderwerpen zijn wat ‘wereldser’ en maatschappijkritisch. Wat betreft de muziek doet de combinatie van ‘screams’ en ‘clean vocals’ me denken aan een samensmelting van de fantastische laatste cd’s van Caliban en Anathema.  De eerste helft van de 41 minuten dat de cd duurt, vliegen voorbij. Vooral de nummers Alpha Omega en These Colours Don’t Run geven me een ontzettende boost. In titelnummer Daybreak zijn de Architectselementen allen van toepassing. De meer ingetogen stukken komen hier naar voren en dat zet zich voort in Truth, Be Told dat in eerste instantie wat afwijkt van de rest, maar uiteindelijk perfect blijkt te passen in het sfeerbeeld van de cd. De energie lijkt onuitputtelijk. Behind The Throne en Unbeliever zijn de twee uitzonderingen op de regel. Geen ‘screams’ in deze nummers, maar prachtige zang in een melancholische muzikale achtergrond. Met Daybreaker ontwerpt de Architects zijn eigen indeling van de metal op een fraaie en subtiele manier. Het eerdere fundament hebben ze met en in deze 41 minuten mooi weten op te bouwen tot een volwaardig metalmonument.