Architects, een van de grootste metalcorebands van het moment behoeft eigenlijk geen introductie. Afgelopen jaar lieten ze al festivals zoals Hellfest en Graspop op hun grondvesten trillen en ook waren ze als support van Metallica te bewonderen. 2024 is nog maar een paar weken oud of de band was wederom in Amsterdam te zien. Een uitverkochte AFAS Live wachtte dan ook in spanning af!
Het was een ware opgave om 6.000 bezoekers op tijd in de AFAS Live te krijgen. In de gigantische rijen buiten het pand beklaagden sommigen zich al over de files op de A2 en ook nu mocht men weer aansluiten. Desalniettemin zat de stemming er al in, fans wisselden al anekdotes uit over eerdere shows en spraken verwachtingen uit over hetgeen binnen allemaal zou kunnen gebeuren. Veel fans keken dan ook uit naar een echte eigen show en niet de afgemeten speeltijd op een festival.
Terwijl in de zaal de een na andere rockclassic klonk doofde rond de klok van zeven uur voor de eerste maal de lichten. Architects had twee supports meegenomen, waarvan Loathe het spits mocht afbijten. Vanaf de eerste tonen die de band uit Liverpool liet horen zat de stemming er direct in. Gored was ook zo’n ideale knaller, die ervoor zorgde dat de eerste headbangers aan de slag konden en de vuisten de lucht in konden. Qua stijl heeft de band rondom Kadeem France zich laten inspireren door bands zoals Slipknot, Korn en Deftones en dat is wel te merken. Het was duister, het was hard, het was ook meteen een goede opener voor de zaal, waar ondertussen steeds meer bezoekers de weg naar binnen wisten te vinden. Zo zag het publiek in Amsterdam hoe Loathe een solide set speelde met voornamelijk nummers van hun tweede album I Let It In And It Took Everything. Loathe speelde een solide set, het half uur vloog dan ook om.
Vervolgens werd er snel omgebouwd voor het optreden van het Canadese Spiritbox, maar ondertussen sijpelden er ook berichten binnen over deze band. Zo zou zangeres Courtney LaPlante behoorlijk ziek zijn en zelfs backstage met een zuurstoffles zijn gesignaleerd. Gezondheidsklachten zijn haar overigens niet vreemd, eerder kampte ze ook al met bronchitis en verscheen ook toen ten tonele. Deze dame laat zich dan ook niet zo snel uit het veld slaan en ongeveer een kwartier later dan de op de planning stond kwamen de bandleden van Spiritbox onder luid gejuich het podium oplopen. Vooral veel vrouwelijke bezoekers in de AFAS Live lieten van zich horen toen hun idool zich liet zien en al snel werd duidelijk waarom. Wat zette Spiritbox een toffe show neer. Er werd volop meegezongen op hun songs, het publiek ging uit hun dak. Even leek de frontdame haar vocalen te sparen, maar daar kwamen de gigantische grunts, wat heeft deze dame veel in haar mars. Spiritbox speelde experimentele metal met verrassende hooks en dat zorgde voor een aangename afwisseling in deze grote zaal. Ook was de lichtshow in orde evenals de visuals op de achtergrond. Om echter het publiek helemaal voor zich te winnen had Spiritbox een troef in handen, want jaren geleden nam de band samen met Architects-frontman Sam Carter het nummer Yellowjacket op en laat nou net deze zanger aanwezig zijn in het pand. Het publiek leefde ineens veel meer op en dat gaf de show van Spiritbox, die nog een paar nummers duurde, net dat zetje wat het even nodig had.
Nogmaals werd de zaal opgewarmd met veel classic rock, maar daar klonk ineens Queen met Don’t Stop Me Now door de speakers. Uiteraard ook een classic, maar de doorgewinterde fan wist al te melden dat dit nummer altijd klonk voordat de band het podium zou komen bestormen en niets was minder waar. Op het podium was een gigantisch bouwwerk neergezet. Zo zagen we verschillende plateau’s waarop de bandleden stonden opgesteld en door de verschillende hoogteniveau’s was er tevens plek om hele grote schermen te plaatsen. Hierop zagen we visuals zoals we die al eerder kenden van de band, maar nu grootser en intenser. Met Seeing Red beleefde Architects de ideale opener. Alles leek dan ook direct te kloppen, het geluid stond goed en hard en we zagen een enthousiaste frontman alle hoeken van het bouwwerk opzoeken. Wat barstte Sam dan ook van een energie die hij vervolgens zo’n anderhalf uur niet meer zou loslaten. De kracht van Architects had dan ook een dito reactie op de energie van het publiek. Moshpits in de AFAS Live en ook al snel waagden een aantal fans zich aan het crowdsurfen. Velen hadden naar deze show uitgekeken en kregen precies wat ze verwachten, veel meer nummers dan op een festival en natuurlijk het echte karakter van een eigen show. Frontman Sam Carter wist ook wel hoe hij een zaal op zijn kop moest zetten, met de goede woorden en juiste songs trilde de zaal al snel op zijn grondvesten. Zijn band Architects was dan ook in vorm, wat een geweldenaren op het podium. Lomp harde gitaren, stuwende bassen en heerlijke songs zorgden voor die perfecte show, waarbij een grote rol was weggelegd voor de nummers van het bejubelde album For Those That Wish To Exist.
Dat het voor een band niet zomaar een gelopen race is wist Architects dan ook duidelijk in woorden uit te drukken. Er waren dankbare woorden voor het platenlabel Epitaph wat ze in al die jaren nooit heeft laten vallen, dank aan iedereen die de band heeft gesteund na het overlijden van bandlid Tom en uiteraard een dankwoord aan alle fans, die al jarenlang naar hun shows komen. Ook verbaasde de frontman zich dat er keer op keer meer fans bijkomen en de show van vanavond was uitverkocht. Niets werd dan ook als vanzelfsprekend aangenomen. Sam verklaarde tijdens een eerdere show al groot voetballiefhebber te zijn en hulde zich vanavond al snel in een Oranje-voetbalshirt, wat later de in de avond nog werd gewisseld voor een tenue van de Amsterdamse voetbalclub. Architects wist dan ook hoe ze het publiek voor zich konden winnen en de oproep om tijdens het nummer Dead Butterflies de telefoonlichtjes te doen schijnen is niet tegen dovemans oren gezegd. De muziek van Architects kan misschien wel hard en lomp door de speakers schallen, maar vaak hebben ze tekstueel een diepere onderlaag, waarbij het nummer Doomsday, de laatste track die bandlid Tom schreef, een extra emotionele lading heeft gekregen.
Het doordenderende Architects leek dan ook binnen no-time door hun setlist heen te gaan. Nummers wisselden elkaar in een razend tempo af en dat kon alleen als alles ook echt klopte. Een band zoals deze is niet te stoppen en het is geen wonder dat deze live-sensatie ook voor de komende edities van Jera On Air en Graspop is vastgelegd. Even missprak frontman Sam zich en was het publiek al bezig met een wall-of-death te bouwen, maar de frontman wou de grootste fuckng circlepit hebben en tijdens het laatste reguliere nummer When We Were Young werd de zanger op zijn wenken bediend. Het opvolgende toegift was misschien vrij summier, maar wat was Animals toch de ideale brute afsluiter voor deze avond. Voor een laatste maal gaf de band en het publiek alles en verhoogde de confetti de feestvreugde voor een allerlaatste keer.
Architects was heer en meester in Amsterdam en onderstreepte wederom waarom zij een van de grootste metalcore-bands van het moment zijn èn ze dit jaar weer op de posters van de grote festivals prijken. Met de aldoor groeiende populariteit zou het best kunnen zijn dat ook deze band een keer in die andere grote zaal aan de Johan Cruijf Boulevard mag komen spelen….
Foto’s door Dian van den Heuvel – Rockportaal.nl