Architects – Melkweg (Amsterdam) – 25/02/2015

Ons avontuur begint in de kleine zaal, een zaaltje waar op een goede dag zo’n 300 a 400 man in geperst kan worden. Architects heeft de zaal de dag van tevoren uitverkocht, dus vanavond wordt een knusse aangelegenheid.
Als eerste band Counterparts de kleine zaal van de Melkweg opent, staat ze nog een verrassing te wachten; de kleine Canadese band had niet verwacht dat de zaal zo vol zou zijn rond de vroege tijd van half zeven. Het is uiteraard een positieve verrassing en de band staat hierna alleen maar grotere dingen te wachten. Deze kleine, sfeervolle zaal kent ook meteen alle nummers van de band en zingt deze dan ook met volle passie terug naar het podium, tot groot genot van de band. Ze maken er goed gebruik van door de microfoon af en toe het publiek in te gooien om jan en alleman een kans te geven om hun zangkunsten te vertonen. Het publiek heeft er zin in want de stagedivers duiken meteen het podium op en het aantal stagedivers tegelijkertijd op een podium stijgt de hele avond rustig door. Deze band is nog niet zo oud maar het voelt nu al alsof het publiek komt voor Counterparts en niet voor de echte headliners vanavond. De band herkent dit en gooit alles erin wat ze hebben, krijgen grote circlepits aan de gang en maken er al een vroeg feest van. Alle bands die gaan spelen komen uit de hardcore-hoek en zijn het zodoende gewend om omhelsd te worden door woest-enthousiaste stagedivers die daarna weer met salto’s en indrukwekkende capriolen in het publiek belanden. Soms niet geheel flawless, want af en toe staat er helemaal niemand en dan vlieg je door de lucht. Het is een risico dat velen vanavond zullen nemen.
Het niveau stijgt behoorlijk als Blessthefall het podium op komt stormen. Deze band heeft duidelijk grotere podia dan dit overwonnen en het is te merken. De leden struinen over het podium alsof het hun eigen woonkamer is en de chaos begint wanneer het hele publiek helemaal los gaat. Een constante stroom stagedivers en crowdsurfers, circlepits en een gezonde wall of death zijn maar een paar van de taferelen die we te zien krijgen. Blessthefall beheert deze zaal zonder moeite en geeft een energiekere show dan Counterparts. Het blijkt het thema van de avond te zijn; elke band zorgt voor een grotere chaos dan de vorigen die optraden.
Het laatste voorprogramma is nu dan eindelijk aan de beurt. Every Time I Die zijn aan het zwoegen sinds 1998 en zijn vanavond een beetje de vreemde eend in de bijt. Ze hebben niet zulk mooi haar, zijn ongeschoren en zijn relatief ouder dan de rest van de bands vanavond. Desalniettemin knallen ze compleet de zaal aan gort met ouderwetse hardcore-klanken die vooral de iets oudere brigade (waaronder mijzelf) enthousiast maakt. The ‘new kids’ van 15 a 16 jaar oud zijn tijdens dit optreden iets aan het afzwakken, omdat de alomtegenwoordige breakdowns hier niet aan de orde komen. Dit optreden gaat over goud oud beuken en alle frustratie van de dag eruit werken. De hele zaal staat op zijn kop en de stagedivers beginnen steeds meer aan een opmars.
Deze opmars komt dan eindelijk echt op gang zodra de machtige Architects het podium bestormen. Deze band heeft een moeilijke periode achter de rug. Na het roer compleet om te gooien en het melodieuze album The Here And Now uit te brengen, werd de band helemaal afgeschreven door de meesten. Ze waren te soft geworden. Architects gaf hun fans gelijk en bracht een jaar later Daybreaker uit. Deze plaat kondigde met gierende banden een terugkeer aan naar zwaardere wateren. Twee jaar later heeft Architects hun positie van respect terugverdiend met het fenomenale album Lost Together // Lost Forever. Nu is er geen twijfel meer mogelijk; deze heren hebben hun mojo helemaal terug. Vanaf de seconde dat Architects aan Broken Cross begint, is er bijna geen moment dat er géén stage invaders op het podium staan. De band vind het geweldig en moet hun grijnzen onder bedwang houden maar na een tijdje begint het duiken en het springen steeds ruwer te worden. De band zegt na een tijdje dan ook dat het prima is om gek te doen. Daarnaast wordt echter ook de boodschap gegeven dat we het wel gezellig moeten houden voor alle aanwezigen. Onder luid gejuich wordt er ingestemd maar de stagedivers worden er niet minder van. Om aan te tonen dat het nieuwste album een van hun beste is, spelen ze bijna het complete album en wordt er verder maar 1 nummer van The Here And Now gespeeld (het zwaarste nummer van die plaat, Day In Day Out). Na een knallende Youth Is Wasted On The Young en These Colours Don’t Run heeft de band even adempauze verdiend. De vreemde keuze om terug te komen en om een instrumentaal, rustiger nummer te spelen valt op, maar daarna komen de heren dubbel zo hard terug voor een laatste rondje chaos met de klassieker-in-wording Grave Digger. Architects heeft Amsterdam vanavond compleet vernietigd en hun status als een van de beste Engelse bands is nu definitief bevestigd.
Setlist:
1. Broken Cross
2. The Devil Is Near
3. Dead Man Talking
4. Alpha Omega
5. Castles In The Air
6. Naysayer
7. C.A.N.C.E.R.
8. Devil’s Island
9. Follow The Water
10. Colony Collapse
11. Day In Day Out
12. Youth Is Wasted On The Young
13. These Colours Don’t Run
—
14. Red Hypergiant
15. Gravedigger