Arctic Monkeys – AM

Back to where it all starts. Paramore deed het eerder dit jaar door een album naar zichzelf te vernoemen en nu is het weer raak. Alex Turner had met zijn Arctic Monkeys genoeg recht te zetten na een matige voorganger, genaamd ‘Suck It and See.’ AM ligt nu in de schappen. Waar dat voor staat mag nu geen raadsel meer zijn.
Eerder dit jaar, speciaal ter gelegenheid van het Amerikaanse fenomeen ‘Record Store Day’, bracht de band een paars 7′ inch singletje met daarop ‘R U Mine.’ Wisten zij veel dat juist dat liedje het meest stevige rocknummer van hun nieuwe plaat zou worden.
Het valt direct op dat AM steunt op een lager tempo dan zijn voorgangers. Er is gekozen voor een beat die meer neigt naar de jaren 70′ waarbij de heupjes sensueel heen weer bewegen, terwijl Alex weer één van zijn vele minnaressen bezingt. De drumpartijen zijn duidelijk geïnspireerd door hiphop en R&B. Hitsingle ‘Do I Wanna Know’ is nu allang al gepasseerd, maar nog niet vergeten.
De liefde lijkt ook hier een belangrijk onderdeel van Turners manier van liedjes schrijven. Ontdek de verwijzingen naar the Beatles maar eens. De teksten komen tot uiting middels opzwepende melodietjes die absoluut blijven hangen. Tegelijkertijd drijft de band de spot met de liefde op ‘No.1 Party Anthem.’ De titel zegt genoeg, de tekst zelf lijkt te komen uit het script van een troosteloze vrouwenfilm. Daarna dutten we even in bij ‘Mad Sounds’, die vrij saai is. We kunnen ons nu opmaken voor een sterk eind.
‘Fireside’, ‘Knee Socks’ en single ‘Why’d You Only Call Me When You’re High’ laten de klasse van deze plaat vooral horen. De doordachte loopjes en ritmes sluiten goed aan bij de catchy melodietjes en af en toe nonchalante zanglijnen van Alex Turner die deze plaat vrij sexy maken. Diepe, vibrerende gitaartonen doen de rest. Het is dan zonde dat AM eindigt met een track die behoorlijk overbodig is. ‘I Wanna Be Yours’ voegt daadwerkelijk niks toe.
Al met al is AM een uiterst amusante plaat geworden die de wonden van ‘Suck It And See’ eenvoudig heeft weggelikt. Er is gekozen voor een traditionele, maar effectieve groove die het wagen van een dansje toch wel heel aantrekkelijk maakt. Tekstueel is Alex telkens in staat om het thema liefde in een leuk jasje te steken, maar op den duur blijft dat niet echt spannend. Maar het doordachte geheel krijgt een heel mooi cijfer.