Je zal maar een geweldige plaat hebben gemaakt en vervolgens 30 jaar moeten wachten om die eindelijk uit te kunnen brengen omdat het toentertijd niet het juiste moment was. Dat is waar multi-instrumentalist Arjen Lucassen en zanger Robert Soeterboek onder de noemer Plan Nine begin jaren 90 tegenaan lopen. Grunge zet het muzikale hardrock klimaat behoorlijk op zijn kop en melodieuze hardrock wordt ineens als oubollig gezien. Het album gaat dan ook de ijskast in. Lucassen slaagt er vervolgens in om met zijn Ayreon project een zeer succevolle carriére op te bouwen. Soeterboek zit eveneens niet stil en laat zijn stembanden o.a. horen in de Duitse band Wicked Sensation en de prima Nederlandse formatie My Brother Jake. Hij is sowieso niet weg te denken uit de Nederlandse hardrock scene en staat regelmatig wel ergens op een podium zijn zangkunsten te vertonen.
Maar kwaliteit verloochent zich niet zullen beide heren gedacht hebben. Dertig jaar na dato worden de songs opgefrist en opnieuw opgenomen. Mede door de hulp van topmuzikanten als Koen Herfst (drums), Marcel Singor (gitaar) en Rob van der Loo (bas) is het album eindelijk een feit. Het resultaat is fantastisch. Met de toepasselijke titel The long lost songs grijpt Plan Nine qua stijl terug naar de jaren 70 en 80 maar wel met veel variatie in het songmateriaal. Zo worden uptempo nummers afgewisseld met ballads en krijgen we ook fijne AOR voorgeschoteld. Soeterboek’s stem heeft veel gelijkenissen met David Coverdale ten tijde van Deep Purple’s Come taste the band. Mede door het heerlijk grommende Hammondorgel is de vergelijking met Deep Purple sowieso al snel gemaakt.
Maar dit album is veel meer dan dat. Ondanks de enorme variatie klinkt Plan Nine als een (h)echte band. Het gitaarwerk van Lucassen, de solo’s van Singor in combinatie met de gedreven ritmesectie en de glorieuze stem van Soeterboek maken The long lost songs tot een knaller van een plaat. Wat vooral opvalt is de mooie open productie. Geen overgeproduceerde sound waarin alle gaten zijn dichtgetimmerd met 20 lagen gitaar waardoor het geheel enorm geforceerd klinkt zoals dat bij veel moderne hardrock/metal releases wel het geval is. Nee, voor overbodige krachtpatserij hoef je bij Plan Nine niet aan te komen. Alles staat in dienst van de songs en er is overduidelijk met veel passie aan gewerkt.
De eerste helft van het album is overweldigend. Doctor Robert’s medicine show, The preacher, Annie Moore, Get down to bizniz en het weergaloze Before the morning comes zijn stuk voor stuk fantastische bluesy nummers met veel afwisseling, prachtig gitaarwerk en Soeterboek in topvorm. Grote troef is echter ook de achtergrondzang van Irene Jansen. Op vrijwel alle nummers is haar zang van grote invloed waardoor het geheel ook nog een soort southern rock sausje krijgt. Er zijn weinig hardrock albums waarop de achtergrondzang zo’n grote rol speelt. Het maakt The long lost songs een volstrekt unieke plaat in het genre.
De tweede helft van het album is iets minder bluesy maar zeker niet minder indrukwekkend. High speed Chase, Drunker than whiskey en het geweldige Die with your shades on gaan er allemaal in als zoete koek. Een ander hoogtepunt is het AOR-achtige Ice on fire waarin Soeterboek af en toe klinkt als Graham Bonnet. (Rainbow) Soeterboek is sowieso in topvorm. Hoog, laag, rauw, gevoelig, hij krijgt alle ruimte om alles uit de kast te halen en doet dat met verve. Er zit ook veel humor in de teksten. Overduidelijk een afspiegeling van de persoonlijkheden van beide heren. Voor liefhebbers van bluesy hardrock is The long lost songs een feest. Een tien met een griffel.