Ark Ascent – Downfall

New Kids On The Block, wie kent ze niet… Een stel jonge gasten die eind jaren tachtig vanuit het niets de popwereld bestormden.
De nieuwe Britse band Ark Ascent doet me daar een beetje aan denken. Het was immers multi-instrumentalist Jack Kirby die in 2011 op 19-jarige leeftijd, toen onder de naam Prophecy, de basis legde voor het huidige Ark Ascent. In Rogue Marechal (ex ShadowKeep) vond hij de perfecte zanger. En wat later met Andrea Arcangeli (ex DGM) een bassist. Samen gingen zij aan de slag met het componeren van nummers. Voor de productie riepen ze de hulp in van Rich Hinks (Aeon Zen). Uiteindelijk leidde dat tot de huidige bezetting: Rogue Marechal (zang), Jack Kirby (gitaar), Andrea Arcangeli (basgitaar), Michael Brush (drums) en Katia Filipovic (toetsen).
We schrijven 2019 wanneer Ark Ascent hun debuutalbum Downfall presenteert. En het resultaat mag er wat mij betreft wezen. De muziek op Downfall is in de basis traditionele en goed in het gehoor liggende progmetal. Soms zijn er raakvlakken met power- en symfonische metal. Nergens vervalt men in egotripperij of overdreven spierballen werk. Laten we wat nader op het album inzoomen.
De instrumentale opener Arrival start met rustig en langzaam aanzwellende toetsen. Waarna de beuk er op een Dream Theater-achtige wijze wordt ingegooid. Wat verder opvalt zijn de strakke drumpatronen. Kortom, de eerste drie minuten klokkende klap is een daalder waard. Het navolgende Point Of No Return laat het ware gezicht van Ark Ascent zien. En horen. Zanger Rogue Marechal heeft een aangenaam stemgeluid die op momenten dun en breekbaar klinkt. Verder is het een uptempo en geolied nummer. De verrassende wendingen en de eerste van een paar lekkere gitaarsolo’s van Jack Kirby houden het nummer fier overeind.
Sanctuary en Darkest Hour schurken aan tegen symfonische en power metal. Flarden Dream Theater en Symphony X komen voorbij. Daarbij laten Jack Kirby en Katia Filipovic op respectievelijk gitaar en toetsen horen dat ze een bovengemiddelde instrument beheersing bezitten. De overgang naar het korte en breekbare Farewell is groot, maar zorgt even voor een rustpunt. Na het stevige en stuwende Downfall volgt met Ascension een kort instrumentaal intermezzo. Het is nogal onsamenhangend met toetsen en gitaar. Voordat je daar erg in hebt zit je in Innocence Lost wat een midtempo en vol emotie gezongen AOR nummer is. Het nummer zorgt wel voor een mooie afwisseling. De overgang naar de power metal intro van The Aftermath is groot. Nadat het gas eraf wordt gehaald ontwikkeld zich een gevarieerd Shadow Gallery-achtig progmetal nummer met talloze wendingen. De instrumentale tussenstukken zijn om van te smullen.
Closer To Heaven vormt de akoestische brug naar het slot-epos The End Of Time. Ga er maar goed voor zitten. Want je krijgt dertien minuten afwisselende progmetal voorgeschoteld. Daarbij kwam weer Shadow Gallery in gedachte. Maar ook het Duitse Dreamscape en ons eigen Knight Area. Men neemt de tijd om de diverse passages breed uit te spinnen. Zo hoor je een scala aan stuwend gitaarwerk en gelaagd toetsenwerk. Rogue Marechal etaleert hier ook zijn klasse door moeiteloos over te gaan van melodieuze naar agressieve zang.
Met Downfall geeft het zeer getalenteerde Ark Ascent haar visitekaartje af. Het segment waarin de Britten opereren is weliswaar overvol. Maar nieuw elan is altijd welkom. Voor dat nieuwe elan kan deze band wel eens gaan zorgen.