Armed Cloud – Master Device & Slave Machines

Ons land barst van het muzikale talent. Daar reken ik de Nijmeegse formatie Armed Cloud al jaren toe. Op Obsidian Desert uit 2015 schotelde de band ons mooie dingen voor. Op Master Device & Slave Machines schakelen ze met schijnbaar gemak een paar tandjes bij. Het resultaat is een symfonische metal plaat van internationale klasse.
De liefhebbers van concept albums moet ik teleurstellen. Al kent deze schijf wel een centraal thema. De Master Device staat voor de trend, zeg maar de stroom van de rivier. De Slave Machine is iemand die zich daaraan overgeeft. De bredere context is dat iedereen in de maatschappij denkt dat hij geen Slave Machine is, maar dat feitelijk wel is. Zoals de trend in de manier van kleden. Onwillekeurig gaat iedereen daar op zijn manier in mee of, vaak zonder succes, ertegenin. Het komt letterlijk uit de mond van zanger Daan Dekker en toetsenman Remco van der Veen in dit interview.
Muzikaal gezien zijn de tien nummers op dit door crowdfunding gefinancierde album donkerder en zwaarder dan Obsidian Desert. Tegelijk is het symfonische karakter gebleven, dankzij het excellente toetsenwerk van Remco van der Veen. We horen niet alleen vlotte solo’s en lekkere loopjes, maar ook breed uitgesponnen atmosferische stukken. De zang is een stuk rauwer en agressiever waarbij je de invloeden kunt horen van Alice In Chains en Stone Temple Pilots. En wat te denken van het virtuoze gitaarspel van Wouter van der Veen. Opener Save Yourself en het aansluitende The Crack zijn goede voorbeelden van het veranderde geluid van Armed Cloud.
Het opzwepende en catchy Mobocracy gaat over gestoorde wereldleiders die de massa beïnvloeden. Het etaleert welke kwaliteiten de band inmiddels in huis heeft. Na drie minuten krijg je een even verrassende als sensationele wending voor de trommelvliezen. We horen een vlotte en o zo schizofreen klinkende toetsensolo, die wordt afgewisseld met een puntige gitaarsolo van Wouter van der Veen, plukkend spel op basgitaar van Boris Suveé en rollende drums van Rico Noijen.
Het rustige maar tegelijk gedragen en soms stuwende Mirror Mirage toont een andere kant van de band en vooral zanger Daan Dekker. Hij laat hier niet alleen horen dat hij een paar octaven beheerst, maar tegelijk met pathos uit de hoek kan komen.
Centraal op het album staat Warhead. Een van de hoogtepunten van dit album. De intro met angstaanjagende alarmsirenes en aanzwellende toetsen gaat over in brute en staccato gitaarriffs. Na een stuk met krachtige en emotionele zang volgen de tempo- en sfeerwisselingen elkaar in rap tempo op. Daarbij is ruimte vrijgemaakt voor lekkere gitaarsolo’s. Nadat de band in het tweede deel van dit nummer uit haar dak gaat en toewerkt naar een intense climax, zijn daar plotseling de rustgevende slotakkoorden op toetsen. Mocht ooit gezocht worden naar hoe het ultieme progressieve metal nummer moet klinken, dan volstaan de ruim acht minuten die dit nummer duurt.
The Cycle is een snelle en tegen het agressieve aan klinkend metal nummer met een prachtige gitaarsolo. Op King Lear domineert en heerst Daan Dekker als een vorst met zijn theatrale en heldere zang. Maar ook het gitaarwerk en de ritmesectie zijn nadrukkelijk aanwezig. Een zalige toetsensolo zorgt voor de slagroom en de kers op dit nummer.
Met ruim tien minuten is Dancing Spirit het langst. Het nummer is vloeiend en klinkt als was in de oren dankzij onder meer mooi spel op akoestische gitaar. Halverwege neemt de intensiteit toe en wordt het dankzij breed toetsenwerk meer symfonisch. Nadat Wouter van der Veen de akoestische gitaar heeft ingeruild voor de elektrische volgt een mooie en melodieuze solo. Waarna wordt afgesloten met achtereenvolgens solo drums en toetsen. Het maakt duidelijk dat de band ook een lang nummer aan kan. Maar de koek is dan nog niet op. Op het afsluitende Ascention zet de band nog eens alle zeilen bij. Een intro van akoestische gitaar is de opmaat voor vijf minuten stevige melodieuze rock.
Het uitstekende productionele werk van producer Christian ‘Moschus’ Moos (onder meer bekend van Everon, Haken en Delain) mag niet onvermeld blijven. Net zo min als het door donkergroen en zwart gedomineerde artwork en cd-boekje. Armed Cloud heeft met Master Device & Slave Machines een waar kunstwerk afgeleverd. Daarmee verdient de band niet alleen groot respect, maar tevens grotere bekendheid in zowel binnen- als buitenland.