Sinds het album Obsidian Desert is Armed Cloud min of meer verbonden met Rockportaal of andersom. Sindsdien zijn er twee albums afgeleverd die op een goede review mochten rekenen op onze site. Ook het vierde album Nimbus heeft zijn weg naar ons weten te vinden en krijgt wel wat handjes op elkaar.
Hoewel het geluid op Nimbus herkenbaar klinkt voor de Armed Cloudliefhebber, merk je als luisteraar dat Armed Cloud zich heeft ontwikkeld en altijd wat zijpaadjes meeneemt bij de opnameweg. Onder de donkere wolken van Covid kreeg allereerst de titel vorm. De onweerswolken Cumulonimbus geven letterlijk en figuurlijk de essentie weer van de periode waarin de muziek geschreven werd. Een moment van bezinning waarin albums van Pantera, Kamelot, Voyager en Amorphis beluisterd werden en een moment waarop de band besloot dat het geluid op Nimbus niet slechts bij één schrijver ligt, maar zich meer heeft gericht op een collectief aan inbreng, waarin alle bandleden een deel voor hun rekening hebben genomen. Voor de productie werd weer een beroep gedaan op Erwin Hermsen.
Tot dusver de meer theoretische uiteenzetting. Het gaat echter om de muziek.
Met Safety World gaat Armed Cloud bruut uit de startblokken en ergens lijkt het erop dat het beluisteren van Pantera zijn effect heeft gehad op het progressieve geluid van de band. Zanger Daan Dekker klinkt furieus en ik moest weer even wennen aan zijn stemgeluid. Het past echter uitstekend bij het heftige karakter dat halverwege onderbroken wordt en een rustpunt is ingebakken. Van daaruit is er weer die langzame opbouw. Toetsenist Remco van der Veen start de ontlading dat eindigt in een stevige ontlading naar het einde toe. De Cumulonimbus lijkt geactiveerd. Vanuit het uptempokarakter van Safety Word zet de progressieve lijn zich voort in het sterke Angel Of Frost. De progressieve basis wordt mede gevormd voor het synthgeluid. Bijzonder is de bijdrage van Marcela Bovio (Ayreon, Stream Of Passion). Mede door de samenzang van Daan en Marcela klinkt het ook wel een beetje als Ayreon. Het langzame tempo blijft bestaan, maar dat betekent hier niet dat het ook allemaal rustig is. De muur van geluid houdt mooi stand en de synthsolo is gebouwd op een bed van het stevige drumwerk van Rico Noijen. Hoewel de zangpartijen gelijktijdig zijn neergezet, krijgt het richting het einde toe nog een extra dimensie door een derde laag (engelen)zang aan de basis toe te voegen. Het voegt hiermee nog een extra accent toe.
Hadden we eerder al een glimp van Pantera te pakken. In Demon I, Demon You (waarbij Kay Bouten mede-verantwoordelijk is voor de muziek), krijgen we de nodige thrashelementen voor onze kiezen. Zeker aan het eind. Verder is dit pure progressieve metal dat Armed Cloud in een uptempo neerzet. De riff is erg goed en Demon I, Demon You valt vooral op door het gevarieerde karakter. Armed Cloud speelt met emotie en ritme wat het geheel zeker ten goede komt. Ook in Stitches is het een fikse pot herrie dat de aandacht vraagt. Het geheel is stevig aangezet en het diepe stemgeluid van Daan Dekker spreekt hier enorm tot de verbeelding. Toch blijft de progressieve leest, mede door het spel van toetsenist Remco, altijd in de basis aanwezig.
En dat progressieve geluid wordt verder uitgebouwd in titelnummer Nimbus. Dit is fijne progrock met een goed tempo en een verdraaid aantrekkelijke melodie. Ook hier mag Remco de show licht stelen met zijn spel dat een sterke aanvulling is op de krachtige basis.
Vanuit de prog en thrash lijkt Handless Thief meer beïnvloed te zijn door een stuk powermetal met een heavymetalriff.
Er staan ook nog een aantal composities op Nimbus die zeker geschikt zijn om een breder publiek aan te trekken. Desolation is zo’n compositie. Zonder zich te verloochenen weet Armed Cloud een aantrekkelijk karakter te creëren. Het drumwerk is fijn en de synthsolo is prettig. Alles is vrij rustig hoewel er zeker wat krachtige stukken verwerkt zijn in de compositie. De tweede zeer aantrekkelijke compositie vind je bij The Ones Who Are Lost. Zo’n compositie die je al gauw meezingt en die blijft hangen in je hoofd. Na twee minuten is er een zwaarteaccent en de symfonische inslag volgt al binnen een minuut waarin synthesizer en gitaar elkaar afwisselen in het soleren. Alles verwerkt in een fijne melodie en een herkenbaar refrein.
Het album sluit af met White Wine, een akoestische ballad dat toch uniek is in het genre van Armed Cloud. Ik ben er na meerdere luisterbeurten nog niet helemaal achter of het me aanspreekt. Voor mij klinkt het als een drunklullaby.
Het is een rustig opstapje voor de epische afsluiter Social Sludge. Een uiterst geslaagd stuk progressieve rock met een gevarieerd ritme, een sterke riff die sterk bepalend is voor het karakter van de compositie. Het stemgeluid van Daan is gevarieerd en soms moet ik denken aan Lenny Wolf wanneer ik hem hoor zingen. Social Sludge is bijna negen minuten optimaal genieten voor een progliefhebber.
Met Nimbus zet Armed Cloud zich weer sterker op de kaart. Opvallend is hoe de band zich op ieder album opnieuw lijkt uit te vinden, terwijl de basis zoals altijd sterk neergezet is.