Armed Cloud – Torque

Het Nijmeegse Armed Cloud bracht al eerder twee albums uit. Obsidian Desert in 2015 en Master Device & Slave Machines in 2017. Het laatstgenoemde album klonk wat donkerder dan zijn voorganger en ik ben benieuwd of Armed Cloud deze weg verder is ingeslagen op het nieuwe album Torque.
Dat is het allerminst. Het album klink fris en de band gedreven. En daarbij gedurfd want de opener Torque klinkt zeer verrassend met een soort industrieel karakter dat teniet wordt gedaan wanneer zanger Daan Dekker zijn mond opendoet en daarbij de olieresten uit de lucht filtert en met zijn heldere stemgeluid de spanning opvoert en de lont aansteekt die in Heart Of Darkness in een lekkere riff tot ontbranding komt. Toetsenist Remco van der Veen voegt een lekker accent toe aan het opzwepende drumritme dat Rico Noijen neerzet. Daan Dekker laat horen dat hij ook in het meer stevige weg zijn plaats behoudt. De symfonische metal die Armed Cloud hier neerzet is heerlijk om te beluisteren. De kracht is continu aanwezig en er wordt flink gewisseld in melodie. De nieuwbakken gitarist Kay Bouten mag zich in een fraaie solo meteen meten met Remco van der Veen terwijl bassist Boris Suvee vanuit de basis zich even flink mengt in het symfonische karakter.
Hoewel Big Bang Theory zich aanvankelijk introduceert als een funky compositie schakelt het geheel snel over naar het vertrouwde geluid dat met Heart Of Darkness is ingezet. Toch is die groovy basis nooit ver weg en biedt een mooi uitgangspunt voor de verkenningen langs de symfonische progressieve weg die ze volgen. Mede door de wisselende zang van Daan Dekker raakt de compositie je tot diep in de onderbuik.
Het instrumentale Torque II is de tweede verrassing qua geluid op het album. Mezelf wanend in een oosterse omgeving is het de toegangspoort tot Cloud Overture/Under The Horizon waarop Kay Bouten de spits afbijt en een Eluveitië-achtig klankenspel inleidt dat weer uitmondt in de daadwerkelijke compositie Under The Horizon. Het tempo ligt wat laag, maar de emotiefactor is hoog terwijl het geluid toch rauw om de basis is geweven. Progliefhebbers kunnen net over de helft genieten van een dikke groovende riff waarbij de ritmesectie voort en voort gaat en zes minuten voorbij zijn voordat je er erg in hebt.
De emotie komt zeker terug in het toegankelijke Wound In My Heart. De tekst is summier neergezet maar de herhaling is hier zeker de kracht van de compositie zeker omdat het zangtechnisch net telkens even anders wordt aangeboden. Mooi en aantrekkelijk weet Armed Cloud hier wederom erg aan te spreken. Mede door de funky onderbreking.
Zoals veel symfonische progalbums ligt de nadruk hier enigszins op de afsluiter Awaiting The Sound Of The Chimes. Deze epische kraker bouwt zich langzaam op en de spanning is continu aanwezig todat deze zich ontplooit en in alle glorie het gehele arsenaal wordt ingezet in een gemêleerd muziekstuk waarin iedereen zijn ding doet en de som der delen boven zichzelf uitstijgt. Alle elementen uit de progscene zijn goed samen gesmolten in dit huzarenstukje.
Armed Cloud heeft, zeker bij Rockportaal, al een indrukwekkende staat van dienst en daar draagt het nieuwe album Torque zeker verder aan bij. Veelzijdig, passievol en gedreven weet deze band uit Nijmegen de symfonische metal, of noem het progressieve rock, in Nederland zeker weer in de schijnwerpers te zetten.