Neem nu het Canadese Arrival Of Autumn dat in een godvergeten afgelegen oord dat er voor koos om niet te vervallen in destructieve gewoontes, maar muziek gebruiken om juist zin aan het leven te geven. Na twee albums in eigen beheer, wisten ze de aandacht te trekken van producer Jason Suecof (All That Remains, Whitechapel e.a.) die hen onder wist te brengen bij Nuclear Blast Records en het beste uit het kwintet wist te halen om van Harbinger een dijk van een album te maken. Een album mét een boodschap. In The Endless gaan ze op zoek naar het antwoord op de vraag of we een ‘vrije wil’ hebben of dat we ons dit verbeelden. In Witness gaat over hoe we ons staande weten te houden wanneer alles en iedereen om ons heen wegvalt. Over de hele linie gaat Harbinger over zelfreflectie. Kijk eens even of je je leven op de automatische piloot leeft en probeert zoveel mogelijk indruk te maken op anderen om onszelf beter te voelen of gaan we er nu een keer voor om echt onszelf te zijn en zo te zorgen dat de wereld om je heen een beetje mooier wordt. Bouw op en creëer nieuwe mogelijkheden. De herfst in Arrival Of Autumn is enerzijds een tijd van verval en verderf, maar zorgt ook voor de grote opruiming om zo plaats te kunnen maken voor nieuwe mogelijkheden.
En deze gedachte(n) weet Arrival Of Autumn te omlijsten met goede metalcore. Metalcore met de kracht van een band als Machine Head en de furie van het Franse Magoa of Despised Icon.
Die furie krijgt vooral vorm door het gruntgeluid van Jamison Friesen die een sterk gruntgeluid naar voren brengt en zijn mannetje staat in het groovende karakter van de composities. Luister hiervoor eens naar The Symbiotic en An Omen Of Loss. Maar hij laat ook horen dat hij met de clean vocals aardig uit de voeten kan. In Hurricane On The Horizon wordt dat duidelijk. In de snelle groovende basis weet Arrival Of Autumn me meteen te boeien. En daar gaan ze mee door met End Of Existence waarin metalcore en Machine Head mooi samensmelten en waar de furie het hoogtepunt nadert. Het eerder genoemde Witness biedt nog meer goede metalcore. Deze compositie ontstijgt de rest van het album door de strakke metalcore die geboden wordt met daarin een perfecte mix van grunt en clean vocals en het zijn de subtiele tempoversnellingen en de melodie die voor het extra accent zorgen. De versnellingen zijn zo netjes en beheerst neergezet dat het een eenheid blijft en niet verzandt in onnavolgbare muziekstukken. Zo krijgt ook The Horror dat beetje extra terwijl de basisgroove recht overeind blijft. Daar zorgen de gitaristen Brendan Anderson en Ryan Sorensen wel voor.
Wat Harbinger ook aantrekkelijk maakt is het feit dat de geest van de metalcore altijd aanwezig is met groovende breakdowns, zelfs wanneer het tempo even wordt vertraagd in Better Off Without dat qua melodie en zanglijn meteen in je hoofd blijft steken. En dan mag Arrival Of Autumn flink doorriffen in de eerste single The Endless en blijft het geluid heel aantrekkelijk, toch mis ik hier een stukje clean vocals. Naar mijn idee vraagt de compositie hierom maar de band heeft het nagelaten om het hier in te passen. Op zich helemaal geen probleem, maar daardoor mist The Endless net wat voor mij.
Dat laatste is echter een kanttekening dat geen afbreuk mag doen aan het gehele album op zich, want Harbinger is gewoon een lekker album waarop een aantal zeer aantrekkelijke composities op staan die tot de beste metalcore van 2019 gerekend mag worden.
Voor mij is Arrival of Autumn een zeer veelbelovende band en Harbinger gaat zeker nog meermalen afgespeeld worden de komende tijd.