Artificial Language komt uit Californië en is in 2015 opgericht om de luisteraar te bekoren met een enerverende muzikale ervaring waarin fraaie zangmelodieën gecombineerd / ondersteund worden door breinvormende riffs, variabele ritme-ervaringen om dit samen te voegen tot een prog-orgasmic landschap.
Daar zijn de zes heren uitermate goed in geslaagd op deze nieuwe EP. Gesierd door het stemgeluid van Shay Lewis krijg je als luisteraar vijf zeer enerverende stukken progressieve rock voor je kiezen waarin de incarnaties van Leprous, Haken maar ook Muse met een ferme knipoog Between The Buried And Me uitdagen. En dit alles met de passie vanuit Caligula’s Horse.
Grote woorden voor 21 minuten muziek, dat besef ik terdege.
Two-Faced Star start vrij rustig, totdat de geest van Super Mario langskomt. Vanuit stilstand weten bassist Josh Riojas en drummer Jeron Schapansky een ritme neer te zetten dat ergens onnavolgbaar is, maar een zekere vibe weet te creëren. Ondertussen kunnen de djent-liefhebbers hun hart ophalen met de gitaarcapriolen van Charlie Robbins en Victor Corral. Vaak ondersteunend, maar geregeld ook heel subtiel of sterk op de voorgrond.
Rain Follows op een sterke manier met iets meer tempo. Er ligt een mooie basisgroove aan de basis van Rain Follows dat verder aangevuld wordt met polyritmische variaties. Artificial Language spreekt hier de taal van geordende chaos en zoeken hierbij de grenzen op van een gevarieerd progspectrum.
Dat we hier met een stel rasmuzikanten te maken hebben, wordt nog eens duidelijk in Stranded. In alle gevarieerdheid is het echter goed te volgen waar de heren naartoe willen. Dat betekent passie, kracht en melodie in het web van djentspel, dat na anderhalve minuut meer accent krijgt. Langzaam bouwt het totale geluid zich weer op tot na drie minuten de band zich terugtrekt en je een prachtig ingetogen stuk muziek te horen krijgt dat zich uitdijt richting het einde en mooi afsluit.
Het ingetogen karakter blijft voortbestaan in House of Hoarded Sands. Daardoor is de compositie innemend en valt vooral het subtiele gitaarspel op de achtergrond op. Wat we inmiddels gewend zijn, zijn de wisselingen in tempo en intensiteit die ervoor zorgen dat Artificial Language met hun muziek tot de verbeelding blijft spreken. Het moet een ervaring zijn wanneer de band dit live weet neer te zetten. Zeker wanneer ze de afsluiter Skinwalker in hun setlist opnemen. Een heerlijk stuk progressieve metal dat zwaar werkt naar een climax die gevolgd wordt door een rustpunt waarin de spanning met een minimum aan spel tot ongekende hoogte stijgt. De krachtige erupties in een gevarieerd stuk muziek zijn indrukwekkend.
Met Distant Glow heeft Artificial Language gezocht naar de grenzen van technisch muzikaal spel, naar de verschillende manieren om een compositie op te bouwen en zijn daar goed in geslaagd zonder dat het een complexe brij is verwoorden voor diginerds of progpuristen. Distant Glow is een mooi stuk muziek met een evenwichtig stuk progrock dat na herhaaldelijke luisterbeurten nooit verveelt.