Eind jaren 90 kwam er een nieuwe stroming binnen de metalcore en naast bands als Caliban en Killswitch Engage stonden ook de Amerikanen van As I Lay Dying aan de wieg van deze secondwave metalcore. Het verhaal achter deze band is langgerekt, van de gloriedagen van Shadows Are Security, tot aan de hervorming in 2018. As I Lay Dying levert alleen maar goede platen af en dit jaar komt het langverwachte achtste album Through Storms Ahead uit. Met een grotendeels gerenoveerde line-up maakt de band zich op voor alweer de achtste langspeler.
Gezien we allebei uitvoerig over deze tumultueuze band gesproken hadden, leek het ons interessant om samen een luistersessie te doen van Through Storms Ahead. En onze indrukken te vergelijken naast een volwaardige review. We zullen je de hele lap tekst besparen, maar een eerste indruk meegeven. Het idee; allebei headphones op en meteen onze eerste reacties bespreken. Al had Nienke een klein beetje vals gespeeld, door de singles al eerder te luisteren.
Jordy: Ok daar gaat hij dan! <klikt>
Nienke: Oh kijk we beginnen met een intro. Permanence is een verwachtingsvol begin. Filmisch en beeldend.
Jordy: Goede, snelle riffs in A Broken Reflection
Nienke: Oh we zijn al bij twee ja, dat was een korte intro. Muzikaal vluggertje.
Jordy: Traditionele zang wel.
Nienke: Ja Tim is weer boos gok ik. Heeft hij ook wel reden toe.
Jordy: Ik heb deze clean vocals nog niet gehoord, toch anders dan Josh. Iets veiliger en minder emotie.
Nienke: Ryan komt in Burden wel een stuk beter uit de verf. Ik dacht eerst even snel dat deze op Shaped by Fire stond, zou daar prima passen.
Jordy: Catchy deze ja, die blijft goed hangen. Oorwurm materiaal.
Nienke: In Burden geeft de band zich 120%, pareltje dit.
Jordy: Oeh nu Tom (Barber) en Alex (Terrible). We Are The Death. Lekker die rauwheid van Tim en het gegrom van Tom. Sterk basswerk.
Nienke: Bouwt lekker op ja en dan die break. Aan het einde, dat je even denkt, hier stopt het, en dan BAM. Beetje experimenteel dit, maar werkt wel. Je moet ook wat nieuws durven maken natuurlijk.
Jordy: Whitewashed Tomb heeft een super intro. Goede gitaren en vet drumwerk. Doet me beetje denken aan August Burns Red dit. Clean vocals voelen iets te gemaakt.
Nienke: Ja, heeft iets poppy’s. Niet dat dat erg is, maar voelt minder As I Lay Dying. Minder rauw. Meer filler materiaal?
Jordy: De titletrack Through Storms Ahead lijdt onder hetzelfde. Wel rauw en As I Lay Dying maar vocals iets traag en te clean. Maar gitaarwerk is super strak.
Nienke: Clean vocals werken hier wel iets beter, bijna een duet tussen Tim en Ryan. Mooi contrast wel.
Jordy: The Void Within is dan weer minder verrassend. Meer van hetzelfde. Overproduced clean vocals. Drums en riffs werken niet helemaal samen.
Nienke: Over Strength to Survive: wat was dat voor een Hetfield-esque uithaal van Ryan?
Jordy: Lijkt wel een andere band dit nu. Meer Bury Tomorrow dan As I Lay Dying. Iets te vrolijk voor hun usual werk. Beetje mismatch.
Nienke: Bij Gears That Don’t Stop werkt t allemaal weer even beter samen. Zitten een soort Djent stukjes in ook. Misschien hebben ze even naar Currents geluisterd en dachten ze, geinig, doen we ook eens.
Jordy: The Cave We Fear To Enter is dan weer typisch Shaped by Fire sound.
Nienke: Helemaal eens. Maar wel mooie afwisseling tussen Ryan en Tim, en lekker catchy. Lekker meebleer nummer.
Jordy: Het laatste nummer Taken from Nothing is dan wel weer erg lekker. Verrassend, aan het eind. Clean intro, snel en strak. Ryan klinkt hier ook anders.
Nienke: Dit is een pleasant surprise ja, toch nog even een origineel en anders einde van een plaat dan je hem zou verwachten.
Photo credits: Ben Alexis
Samenvattend is dit een strakke plaat, zoals we gewend zijn van deze band. Toch weten de heren met vlagen te vernieuwen. De band zet hier een goede combinatie neer tussen enerzijds een experimenteel geluid en anderzijds de metalcore van weleer.
De vernieuwing komt duidelijk naar voren in nummers als We Are The Dead, waarin het diepe stemgeluid van Alex Terrible en Tom Barber naadloos aansluit bij zanger Tim Lambesis. Aan de andere kant laat Taken From Nothing een compleet ander geluid horen, waarin het kenmerkende AILD-sausje bijna niet meer te herkennen is.
De gitaar- en drumpartijen zitten goed in elkaar, waarbij gitaristen Ken Susi en Phil Sgrosso hun vak verstaan, vooral de flitsende solo’s komen goed uit de verf. Nick Pierce is consistent en toont zijn kracht met een aantal goede drumsolo’s. Een aantal nummers zijn minder memorabel. Waar ze in series wel eens van “filler episodes” spreken, zijn bijvoorbeeld nummers als The Void Within en Broken Reflection niemendalletjes. Wellicht komen die wel meer naar boven bij herhalende luisterbeurten.
Bassist en clean vocalist Ryan Neff heeft tijdens We Are The Dead een lekkere basloop in de vingers, maar mist vocaal soms de rauwe emoties en uithalen van voorganger Josh Gilbert. Tijdens Taken From Nothing en Burden komt hij met meer overtuiging voor de dag, op andere tracks klinkt hij iets te geproduceerd en gemaakt. Er mist dan enige diepgang in de zang.
Los van alle tumult rondom de band, en dat deze vier leden helaas reeds zijn opgestapt, hebben ze een mooie plaat uitgebracht vol secondwave metalcore-riffs, behapbare refreintjes en energie. De uitschieters zijn Burden, The Cave We Fear To Enter en de verrassende afsluiter Taken From Nothing.
Tim Lambesis blijft het onmiskenbare, bulderende geraamte van de band en levert op elke track een sterke prestatie. Deze plaat is absoluut de moeite waar, vooral voor liefhebbers van stevige metalcore zal dit een smakelijk hapje zijn. Nu blijft het afwachten of Tim de stormen in zijn leven blijft trotseren. Met Through Storms Ahead maakt de band hun naam op meerdere vlakken waar.
Daarbij zijn we benieuwd of onze afwijkende aanpak net zo goed werkt als de combinatie Tom Barber, Alex Terrible en As I Lay Dying. Of moeten we dit in jullie ogen vooral nóóit meer doen? Wij hebben in ieder geval veel plezier gehad.
Tekst: Nienke Witteveen & Jordy Weustenraad