Het lijkt erop dat As We Speak zich meer heeft gericht op de metalcorekant. Eventuele andere invloeden zijn wat meer naar de achtergrond verhuist, hoewel titelnummer A Call To Deaf Ears mij een sterk en opzwepend Slipknotgevoel geeft, met name door het sterke gitaargeluid. Het subtiele basgeluid dat heel even zijn kop boven het welbekende maaiveld opsteekt, geeft deze compositie helemaal dat extra beetje cachet. Dat opzwepende is over de hele linie van toepassing, want As We Speak klinkt gretig en heftig en de zang is zelfs positief agressief.
In No Light In Our Eyes heeft het metalcorekarakter iets luchtigs en wordt de al eerder genoemde gitaarmelodie bepalend voor de sfeer van de compositie. Maar ook in A Plaguing Truth lijkt de gitaarmelodie het oog van de orkaan of het episch centrum vanwaar de compositie concentrisch wordt opgebouwd met een immense kracht die mede door een stevige ritmesectie sterk verankerd wordt en waarin de breakdown aanzet tot een stevig slotoffensief.
In True Love heeft de luisteraar zeker geen tijd om even rustig bij te komen. De krachtexplosie hier krijgt meer vorm door indrukwekkend drumwerk binnen een metalcoregeluid dat het stempel van As We Speak duidelijk zicht- en hoorbaar in zich heeft. Afsluiter Barricades doet hier geen afbreuk aan.
Was ik ergens nog wat sceptisch bij Between Words And Sounds. Dat is aardig overboord. Met A Call To Deaf Ears heeft As We Speak een duidelijk stap voorwaarts gezet en daar is deze recensent aardig mee in zijn nopjes.