Ook het nummer False Souls is gebaseerd op dit beproefde recept. Van mij mogen de ‘hooks’ waar ik persoonlijk zo van houd, wel een stuk feller ingezet worden.De allerhande invloeden waarover gesproken wordt, liggen naar mijn idee in de thrashhoek. Unknown heeft dé thrashriff en het uptempo-ritme dat hierbij hoort. Een nummer dat trouwens op de een of andere manier ongemerkt overloopt in het slotnummer W.A.R.. Waarom ze dit niet als één nummer presenteren is mij een raadsel. Een verdere mix van metalcore en thrash krijg je voor je kiezen in This Is Hell en Solitude. Misschien niet toevallig de twee uitschieters van het album. In This is Hell ligt er een thrashmetalbasis. De zang, toch qua stijl vergelijkbaar met Cavalera, is krachtig en heeft een herkenbaar stuk tekst. De gitaarmelodie die door het nummer heen weeft, klinkt fris en zorgt voor de ‘vriendelijke’ accenten. Daarbij is het nummer gezegend met een flinke wisseling in tempo, die wél fel zijn aangezet, waardoor het nummer spannend blijft om te beluisteren. Ook Solitude heeft dezelfde kenmerken, maar dan in een stuk hogere versnelling.
Bij Between Words And Sounds hink ik een beetje op twee gedachten. Aan de ene kant ligt er genoeg potentie bij de vier heren uit België en weten ze thrashmetal uitstekend te combineren met de metalcore-elementen. De productie echter zou een stuk pittiger mogen. Ik mis over het algemeen ook wat ‘aanknopingspunten’ in de muziek. Nummers die door een twist, een stuk tekst of door een hevige tempowisseling blijven hangen. Voor de toekomst zou het fijn zijn wanneer As We Speak zich door wat meer variatie onderscheidend kan ontwikkelen en daardoor meer een eigen ‘smoelwerk’ laten zien/horen. Between Words And Sounds laat onder andere in This Is Hell en Solitude horen dat ze het in zich hebben. Nu is het zaak om dit verder uit te bouwen.
