Asagraum – Dawn of Infinite Fire

In 2017 bracht de Nederlandse black metalband Asagraum hun debuutplaat uit. Deze  gooide al gelijk hoge ogen bij de critici. Ik wil niet teveel verklappen, maar ik kan zeggen dat deze plaat simpelweg verder gaat waar de vorige ophield.
Meer dan ooit weten de tremolo gitaren je mee te slepen naar een andere, donkere wereld. Ondersteunt door een diepe bas en een knap staaltje blastbeats voeren de drie dames in corpsepaint je mee de duisternis in. Verwacht hier niet de blackgaze of atmosferische black metal waarmee de meer hipster black metal doorspekt is. Nee, de basis is absoluut de ouderwetse black metal in de stijl van Watain of Immortal. Wat echter zo knap is, is dat er toch sprake is van een modernere productie zonder dat de stijl hiervoor moet inboeten. Het klinkt zeker allemaal eerlijk en trve kvlt.
Soms gaat het tempo ineens verrassend omhoog en klinkt een riff even wat meer heavy metal voordat de razendsnelle blastbeats van A. het geluid weer met beide benen terug plaatst in de pure black metal. Op zijn beurt gaan soms de blastbeats bijna richting black ‘n’ roll, maar net voor die ontsporen trekken de riffs ze weer terug naar het klassieke nineties geluid.
Persoonlijk is voor mij het hoogtepunt het Nederlandstalige nummer Waar Ik Ben Komt de Dood. De sfeer van het nummer is zo heerlijk grauw en dreigend en vooral op dit nummer zijn de vocals van frontvrouw Obscura verrassend goed verstaanbaar.
Metal Hammer UK is al even enthousiast over deze plaat… En ik kan bij deze zeggen dat het terecht is. Perfect voer voor de black metal fan die net iets pakkenders en nieuwers zoekt zonder het ouderwetse geluid in de steek te laten. Satan zelf kan dit album zonder twijfel twee duimen omhoog geven.