Asbest – Driven

Asbest is een Zwitsers trio dat zijn eigen blend maakt van postpunk, shoegaze en noise. Postpunk voert doorgaans de boventoon, al zijn er ook tracks waar noise en soundscapes samengaan. Een huwelijk van Bauhaus met Sonic Youth overgoten met de persoonlijke zielenroerselen van een transgender-frontvrouw, lijkt het u iets?
 
Het Rob Halford-gehuil op openings- en titeltrack Driven trekt je meteen aan je haren het album in, maar voor de rest vind je natuurlijk geen enkele Judas Priest-referentie in het materiaal van Asbest. Wie melancholie en wanhoop graag in grote dosissen door zijn muziek mengt, is hier aan het juiste adres.  Deceit is een onvervalste postpunk-track, zoals die ook op het album van hun Belgische collega’s Whispering Sons had kunnen staan.  Op het atmosferische I Need A Spacesuit To Leave My Home zitten ze op het kruispunt tussen Tool en Wiegedood (of een handvol andere bands van Consouling Sounds). Nog nood aan wegwijzers om de weg naar Asbest te vinden? Dan moet je langs A Place To Bury Strangers en Spectres en Asbest’s labelgenoten ColdCell en Oregon Trail.
 
Chain Reaction is één van de meest representatieve tracks voor Driven, maar misschien is het Swans-achtige, industrial-slepende Pillar net zo goed een binnenkomer voor wie deze band nog moet ontdekken.  Zoals wel vaker hebben ze bij Asbest het beste voor het einde bewaard: Persona Non Grata. Van gejammer gaat het hier over in pompende postpunk met schreeuwerige vocalen , dan weer een atmosferische passage, enzovoort. Het goede is dat deze ene track het beste van de andere tracks verzamelt en het toch als één geheel laat klinken.