Maar Caamaño is niet alleen een fenomenale gitarist, ook alle andere instrumenten neemt hij zoals gewoonlijk voor zijn rekening. En aangezien de muziek van Asha nou niet bepaald simpel is mag dit een opmerkelijke prestatie genoemd worden. Eigenlijk is het onbegrijpelijk dat Caamaño buiten de Spaanse grenzen nauwelijks bekendheid geniet. Of dit nieuwe album daar verandering in gaat brengen valt te betwijfelen maar hij verdiend het wel.
Pleasures of equality is namelijk het meest toegankelijke Asha album tot nu toe al is de diversiteit aan stijlen weer enorm. Voor liefhebbers van progressieve hardrock zijn de Asha albums sowieso een must maar ook zijn er invloeden van metal, grunge en traditionele hardrock te horen. Voor ieder wat wils dus. Bovendien heeft Caamaño wederom gekozen om zanger Jacob Poulsen de nummers te laten zingen. Op het vorige album Euphoria Project (2010) was hij ook al te horen en aangezien Poulsen een goede internationale stem heeft is dit een prima zet geweest omdat het de nummers toch iets extra’s geeft.
Het grote pluspunt van Pleasures of equality ten opzichte van de vorige albums is dat het nu veel meer draait om de nummers zelf en minder om ingewikkelde muzikale hoogstandjes. Niet dat die op deze nieuwe plaat niet te horen zijn, integendeel. Maar het totaalplaatje klinkt toch veel toegankelijker dan voorheen. Caamaño mag dan een alleskunner zijn, op gitaar is hij werkelijk onnavolgbaar. Duidelijk beïnvloed door gitaristen als Eddie van Halen en Paul Gilbert laat hij de meest fantastische dingen horen en bovendien uiterst smaakvol gespeeld.
Vooral de eerste helft van het album is zeer de moeite waard met nummers als Welcome to the lost parade, Here we come around en Come back (I’m waiting for you). Het instrumentale Travels is eveneens een van de hoogtepunten waarbij de simpele structuur van het nummer een welkome afwisseling is. In So ends the end worden alle registers dan weer open getrokken om toch nog even te laten horen waartoe Caamaño allemaal in staat is. En dat is veel.