Maar de naam is niet hetgeen hier centraal moet staan, maar de muziek. En dat is onvervalste tijdloze hardrock zoals die ooit gemaakt is en gelukkig nog altijd gemaakt wordt door Wayward Sons en zeker ook Asphalt Valentine. Het is van het begin tot het einde genieten van de eenvoudige doch doeltreffende composities . Titelnummer Twisted Road heeft daarbij een lekker tempo en vooral een aansprekend refrein. De gitaarsolo in de compositie is op het juiste moment ingepast en kleurt binnen de lijntjes alle nootjes netjes in. The Only is eigenlijk de katalysator geweest voor zanger Joe Flynt toen hem gevraagd werd of de compositie gebruikt kon worden voor een docufilm over en van Joey Schonka die in zijn eentje de Andes was doorkruist.
En eigenlijk heb je dan al in de gaten dat het album je niet verder gaat verbazen. In I Don’t Care is duidelijk de invloed van Judas Priest te horen wanneer het intro inzet en Living After Midnight riffsgewijs boven komt drijven. Er hoort natuurlijk een lekkere ballad bij en die krijg je ook met Saving. Een ballad die de regels van de ballad netjes volgt.
Something More is rock zonder poespas. Gewoon in een vierkwartsmaat flink raggen in een aantrekkelijke melodieus ritme. Vervolgend heeft As The Crow Flies een wat bluesy karakter door het gitaargeluid van Brett Ciaramella en Evan McKee. Het tempo is laag waardoor je rustig mee kan wiegen met de bluesyrock terwijl het biertje gewoon in je hand blijft liggen. In Shamefully is dat na een meer uptempostart niet anders.
Ooh La La blijft in hetzelfde stramien doorgaan. Heerlijke muziek om bij te ontspannen of in het zonnetje liggend in het gras van te genieten. En zo gaat met Dixie Rose en Rain lekker door naar het einde.
Twisted Road is een album vol pure rock (and roll). Het luistert gemakkelijk weg, klinkt vertrouwd en daarmee ook wel een beetje voorspelbaar, maar dat mag zeker de pret niet drukken.