De eerste drie nummers geven me dat goede warme gevoel. Joachim Nordlund laat zijn gitaar, vooral in Waiting Wall, er lekker doorheen scheuren. Joachim laat daarbij in de andere composities horen dat hij een aardig eindje weg kan soleren. De gitaarsolo’s liggen goed in het gehoor en zijn uiterst functioneel in de composities verweven. Staan in dienst van. In Shadowchaser beweegt Astral Doors zich wat naar de southern bluesy rock. Ook de zang klinkt bluesy en lekker warm. Een beetje Whitensnake-achtig. We mogen in het geheel zeker Joakim Roberg niet vergeten die met zijn keyboardgeluid de nodige stukken fraai weet te accentueren. In Hoodoo Ceremony mag hij zichzelf helemaal even uitleven. Had ik het eerder al over de gitaarsolo’s van Joachim. In de (nieuwe) heavy-metal-anthem In The Name Of Rock weet hij met zijn riff het nummer de dragen en te ondersteunen. Een lekkere meezinger die live waarschijnlijk goed gewaardeerd gaat worden. Helaas zijn Southern Conjuration, Walker The Stalker en Desert Nights niet bijzonder, hoewel er niets mis is met de nummers. Ze laten alleen de waakvlam in mijzelf niet helemaal ontbranden zoals bijvoorbeeld The Last Temptation Of Christ en Disciples Of The Dragon Lord dat wel doen. En zeker de afsluiter Confessions en het epische, meeslepende en lekker lange Die Alone. Een prachtig staaltje heavymetalmuziek waarbij terug gegrepen lijkt te zijn naar het geluid dat Heaven And Hell op hun cd’s wist neer te zetten.
Ik heb ontzettend van Notes From The Shadows genoten. Het ligt goed in het gehoor en de uitschieters op de cd zijn van buitengewoon goede kwaliteit. Nummers die niet vervelen en regelmatig op repeat worden gezet. De drie mindere nummers op de cd hebben misschien niet dat ontembare vuur, zijn niet de katalysator, maar zijn gelukkig ook niet storend aanwezig. Het is trouwens al smullen om de hoes te bekijken. Notes From The Shadows is een nieuw hoofdstuk voor de band en zoals ze zelf zeggen….voorlopig ook nog niet het laatste.