In 2007 waren er wat concerten gepland van de band, maar van enig nieuw werk was echter nog geen sprake…..dachten we. In het geheim bleek de chemie uit de vorige eeuw nog te werken en werd er gewerkt aan At War With Reality. Nu moet ik zeggen dat dit album mijn kennismaking is met de band, dus enig vergelijkingsmateriaal heb ik niet. Maar dat is ook niet nodig volgens zanger Tomas Lindberg. Doel was niet om een kopie van zichzelf te worden, maar om gewoon old-school-deathmetal te maken. Dat is wel gelukt, moet ik zeggen. Na het Transsylvanische El Altar Del Dios Desconocido is het heftig hakken in Death And The Labyrinth. Het tempo ligt hoog, de gitaarriff walst er overheen en Tomas maakt het met zijn brulstem af. Een stem die helaas weinig variatie kent en voor mij op den duur wat eentonig overkomt. Death And The Labyrinth duurt slechts 152 seconden en het abrupte einde overvalt me wel. Met het nummer was ik nog niet klaar. In het titelnummer At War With Reality gaat het muzikaal echter gewoon lekker door; het gitaarspel krijgt meer ruimte en dat siert de nummers uitermate. In Heroes And Tombs, dat doorspekt is met een goede groove start het nummer zelfs met buitengewoon gitaarspel. Er neigt meer melodie in de deathmetalbrij. Het gitaarspel dat het intro siert blijft door het nummer heen als een rank rond de pompende riff heen kringelen waarbij de solo op de helft de bonus vormt. Met een Spaans accent krijgt het in Order From Chaos een vervolg, maar ook het instrumentale City Of Mirrors is heel gitaargeoriënteerd. Een heerlijke muzikale oase alvorens het geweld weer losbarst in Eater Of Gods. Een nummer dat trouwens qua riff en pompend drumritme veel weg heeft van het nummer The Conspiracy Of The Blind. De overige nummers geven blijk, evenals de voorgaande benoemde nummers, van een nog ongetemde honger naar goede strakke deathmetalnummers met als enige uitzondering de The Night Eternal aan het eind van het album. Dit nummer wordt gekenmerkt door meer melodie.
Met At War With Reality laat At The Gates horen nog niet afgeschreven te zijn. Hoewel ik de zang van Tomas Lindberg iets te eentonig vind en er geen echte uitschieters te vinden zijn (hoewel Death And The Labyrinth wel tot de favorieten behoort) is het een stabiel en stevig album geworden van een uiterst gedreven Zweedse band. Ben benieuwd wat ik volgend jaar op Graspop te zien en te horen krijg, want het zou wel eens heel heet kunnen worden bij het podium.