De darkwave/ neoklassieke veteranen Ataraxia brengen met Centaurea hun 29ste album uit. Centaurea is onderdeel van een trilogie die begon met het vorige album Pomegranate. Inspiratie wordt, zoals meestal, opgedaan uit de oudheid. Deze keer is het een ode aan de natuurlijke elementen (op Pomegranate) en de reis naar de Elysian Fields. De tussenfase, de reis met het licht van Centaurea staat op deze plaat centraal. Het kenmerkt direct de sfeer op deze plaat. De Italianen brengen ook nu een kenmerkende en zeer herkenbare stijl die valt tussen darkwave en neoklassiek. Het kenmerkende en herkenbare komt vooral door de (samen)zang van Francesca Nicoli en Vittorio Vandelli. Francesca heeft een geheel eigen timbre. Vooral haar bereik tussen laag en hoog valt op. Het is niet zo technisch en zuiver als je misschien zou verwachten. Zeker niet als je het vergelijkt met andere neoklassieke bands waarbij de zanger(es) een echt klassiek geschoolde achtergrond heeft. Het maakt Ataraxia enerzijds uniek maar soms ook lastig te plaatsen. Vraag is vaak of het nu echt goed of toch wat minder is. De muziek heeft door de mix van darkwave en klassiek altijd veel moois te bieden. De mix, de productie en de zang laat het op Centaurea echter soms wat afweten. Daardoor klinkt niet alles in balans. Soms wordt het te bombastisch of valt een bepaald onderdeel van de muziek teveel op. Voor de fans van de band valt er weer voldoende te halen. Helaas zijn sommige onderdelen iets te onevenwichtig om er echt enthousiast van te worden.