Atlas – Primitive

Er komt een hoop metal uit Finland, maar de basis van de metalcore lijkt in Duitsland te liggen. Atlas is een vijftal dat vanuit de plaats Nokia hun metalcore de wereld in slingert en het meteen heeft omgedoopt tot northcore. Het heeft even geduurd voordat de definitieve bezetting een feit was, maar uiteindelijk stond er een solide line-up die er helemaal voor gaat. Want zoals ze zelf zeggen: “Where there’s a will there’s a way”. In de basis van Atlas zijn de ‘algemene’ kenmerken van de metalcore aanwezig, maar zijn ze er zeker niet vies van om ook andere elementen toe te voegen aan het complete geluid. Het meest duidelijk zijn de djentinvloeden die je bijvoorbeeld aantreft in een compositie als Feel waarin de invloedssfeer vooral in de drumaccenten ligt. Daarbij gebruiken ze een mooie combinatie van rap en grunt om het geheel meer kracht bij te zetten enerzijds en anderzijds om Feel tot een gevarieerde compositie te maken. Zanger Patrick Nuorteva en bassist/zanger Leevi Luoto bieden de luisteraar daarmee een mooi spectrum. Het daaropvolgende Kaamos start lekker zwaar maar kent een luchtig vervolg. De spanning tussen de muzikale zwaarte en luchtige zang spreekt aan en de hiphopaccenten geven het geluid van Atlas weer een andere wending.
Die diversiteit heeft er ondertussen voor gezorgd dat Atlas heeft mogen spelen met bands als Adept, Eskimo Callboy en We Butter The Bread With Butter. Niet verwonderlijk want de metalcorebasis met de diverse invloeden past wel in dit plaatje.
De composities op Primitive zijn over de hele linie gezegend met een mooie opbouw waarin vertrouwde refreinen aanspreken. Opener Skinwalker is daarbij weer lekker langzaam en log aangezet en On Crooked Stones is weer wat sneller. Een compositie waarin de grunt lekker veel ruimte krijgt maar altijd onderdeel is van het grotere geheel. Zeker wanneer de samenzang invalt, blijkt On Crooked Stones een dijk van een compositie te zijn. Daarbij maken ze nog even subtiel gebruik van een rustiek tussenstuk waarin een mate van spanning wordt opgebouwd. Het instrumentele Primitive is een mooi rustpunt op het album. Aanvankelijk rustig ingezet wint het aan kracht en werkt zo naar het tweede gedeelte van het album dat in Pareidolia goed van start gaat. Het dubbele sfeerbeeld dat hier gecreëerd wordt is uitermate boeiend. Aan de ene kant is er een soort van gekweldheid terwijl er een ‘gelukkige’ melodie naast bestaat.
Pendulum Swing, Bloodline en Rust sluiten het album af. De twee eerstgenoemde composities kennen een goed tempo en zijn vooral gezegend met een aantal flinke breakdowns die meer kracht krijgen door de grunts achteraf. Maar ook Rust is gezegend met zo’n heerlijke metalcore breakdown die krachtig vibreert. Rust lijkt ergens in het verlengde  te liggen van Bloodline maar wijkt vooral in het begin lichtelijk af.
Primitive kan beschouwd worden als een lekker metalcore- cq. northcorealbum vanuit het hoge noorden. Het vijftal weet goed waar een goede compositie uit moet bestaan. Wijkt het dan heel erg af van andere metalcorebands. Dat weer net niet, maar uiteindelijk kunnen we dat niet altijd vragen van bands en willen we dat ook niet altijd. Primitive is gewoon een lekker album dat mooi mag bestaan naast de andere elementen in het metalcorebos.