Op Ukko hebben de heren van Atlas de focus wat verlegd en ligt er in de elf nieuwe composities meer variatie waarin de Finse folklore meer ruimte heeft gekregen en goed gecombineerd wordt met krachtige metal(core). Daarbij zijn de teksten zowel engelstalig als fins. De naam Ukko is een eerbetoon aan de vaderfiguur van de band die afgelopen jaar wegviel wat een grote impact heeft gehad op de band. Het is ook de naam van de pre-christelijke god van de lucht, de donder, het weer en de oogst.
Met Talvi hoor je meteen het verschil. Deze ingetogen compositie neigt niet naar metal(core) maar zou je eerder kunnen plaatsen in het rijtje van bijvoorbeeld het Ijslandse Arstidir. In Synti gaat de band dan wel goed los en vuurt de band met krachtige precisie de riffs op je af. Het ingetogen karakter wordt hier ook gebruikt, maar meer als een contrasterende factor in de metal die we ook tegenkomen bij Orbit Culture of Gojira met wat deathmetalelementen in de drumpartijen. En juist in die krachtige erupties ligt de melancholie als een onderstroom rustig in de basis. Naar het einde van het album komt het gevoel van Synti zeker terug in Uhri. Uhri is gebed in een vet en overweldigend geluid waarin Atlas speelt met ritme, melodie en zang en invloeden van Orbit Culture en KoRn gebruikt om je omver te blazen.
En op het album vinden we nog een aantal van dit soort composities. Taivaanranta heeft zo’n groove die je meteen pakt maar heeft aan de andere kant zeker ook hier die melancholische inslag die contrasterend werkt en met een combinatie van clean vocals en grunts gevoelsmatig laveert. Enige onregelmatigheden en tempowisselingen houden het verdomde interessant. Je wordt daarbij getrakteerd op teksten in de Engelse taal alsmede de Finse.
Extra gewicht krijg je voor je kiezen in Ukko dat met een heftig drumritme en dito riff doordreunt met een enigszins industriële beat dat afgewisseld wordt met akoestische stukken. Veri, eveneens in de Finse taal aangeboden, heeft dan weer een zwaar maar langzamer karakter hoewel deathmetalinvloeden je wel bij de pinken houdt. Een recept dat Atlas ook in Pohjannaula verder heeft ontwikkeld. Alle beproefde elementen uit het ‘nieuwe’ geluid van Atlas zijn verenigd in deze afsluiter van het album. Het heeft een vet karakter, maar laat aan sfeer niets te wensen over. Gitaartechnisch valt er tevens veel te genieten en de deathmetalliefhebber wordt ook hier op zijn wenken bedient. Met ruim zeven minuten nemen ze daar dan ook ruimschoots te tijd voor.
De melancholische folklore zoals deze al benoemd is bij Talvi, komt terug in Susi met een innemende melodie en in Lehto waarin zang en gitaar genoeg blijken te zijn om je mee te nemen op een donkere reis door de duisternis van het Finse landschap.
Met Ukko heeft Atlas dus een album neergezet dat enigszins een vervolg is op het debuutalbum Primitive maar waar de band overige elementen uit de deathmetal en de melancholische metal heeft verwerkt om zo een zeer veelzijdig album neer te zetten dat ook nu weer overtuigt.