Onderhoudende instrumentale muziek maken, en vooral interessant houden voor de luisteraar, is niet altijd even gemakkelijk. Stoner is een genre dat toch bijzonder veel heel goede instrumentale vertolkers van deze muzikale stroming heeft. Bands als Eartless, Tia Carrera, Karma To Burn en Rotor en zijn er ook behoorlijk succesvol mee. Nu is er dan ook Pilgrims Of The Sun (het derde album al) van het stoner gezelschap Atomic Vulture uit België.
De riffs en thema’s kunnen in eerste instantie vrij snel pakken; je wordt als luisteraar redelijk gemakkelijk meegenomen in de slipstream van de gekozen muzikale route. Veel redelijk standaard, maar kundig gebrachte riffs, in combinatie met technische prog uitstapjes, die een mooi tapijtje van lompe stoner met vleugjes space, prog en psych neerleggen. Bij vlagen moet ik bijvoorbeeld aan Monster Magnet, en dan weer zelfs aan Samsara Blues Experiment denken, al kan Atomic Vulture (nog) niet de spanning zo intens vasthouden bij het uitmelken van een thema; de nummers zijn allemaal rond de vijf, zes minuten (Black Blizzard zelfs acht) en dat is (zelfs voor mij in dit geval) lang genoeg. Dit neemt trouwens niet weg dat dit voorgenoemde Black Blizzard naar mijn smaak wel gelijk de topper van deze plaat is; heel mooie afwisseling van pakkende riffs, tempo’s (de versnelling is dan weer erg voor de hand liggend), sferen en een geweldig stukje jazzy improvisatie komend uit sluimertoestand en compleet overdonderend weer uitmondend in heerlijk gruizige riff.
Dit is wel een plaat die je de kans(en) moet geven om iets dieper te komen; de eerste paar draaibeurten pakken wel direct, maar lieten mij nog niet de leukste details ontdekken, omdat ik ook zoiets van “dit weet ik nu wel” kon krijgen. Even wegleggen, en na een paar dagen opnieuw in de herhaling, kan zeer verfrissend zijn.