Hoewel de onderliggende laag nog iets van metalcore bevat horen we heel veel invloeden terug van pop punk. Maar zeker ook van moderne popmuziek in het algemeen.
Alle nummers duren rond de drie minuten, zo weten ze er maar liefst 15 op dit album te krijgen. Die speelduur is natuurlijk ideaal voor singles en radio. Het is echter niet alleen de speelduur van de liedjes die ze daarvoor geschikt maakt.
De refreinen van de tracks zijn ontzettend catchy. Nummers als Catastrophe, Sabotage Me en Broken Again hebben geweldig volle, melodieuze vocalen. En net, voor je denkt dat je naar een boyband zit te luisteren wordt je getrakteerd op een goede scream of breakdown. No Matter What heeft een elektronisch klinkende intro die een breed publiek kan raken. Underrated heeft dan weer zo’n sterke riff dat je direct weer weet dat je nog steeds naar metal zit te luisteren.
Andere grootheden als het gaat om melodieuze, heavy muziek worden ingeschakeld op dit album. Jacoby Shaddix (Papa Roach) en Matt Heafy (Trivium) laten hun stem horen op respectievelijk Untouchable en Oblivion. Travis Barker (Blink-182) horen we terug op Warrior.
Je voelt het al aankomen, dit is geen album voor de traditionele metalhead. Voor de liefhebbers van een modern, fris en jong geluid is dit echter een aanrader.