Atreyu – Melkweg (Amsterdam) 24/08/2015

Na vijf jaar op non-actief gestaan te hebben, zijn Atreyu het zat om op de bank te zitten en zijn ze weer volop aan de weg aan het timmeren, compleet met een nieuw album dat arriveert in september. 
Voordat het echter zover is, is het de beurt aan het Hollandse Ashes Of Many. Een eerste blik op de band zodra deze opkomt is een van verwarring en nieuwsgierigheid; de keuze is gemaakt om de band (minus de zanger) op te kleden als nette heren die jazz spelen, compleet met witte overhemden en bretels. De band speelt echter stevige mathcore, maar niet zomaar mathcore. Het is mathcore zoals een band zoals Atreyu zelf mathcore zou benaderen; gespeeld als een metalcore band. Het zorgt voor intrigerende muziek en laat zien dat de heren duidelijk hun instrumenten beheersen tot in de puntjes. Een ‘core band die tegenwoordig een beetje met de grote jongens wil spelen moet echter wel een goede ‘clean’ zanger in huis hebben en dat hebben ze. De frontman mag dan wat meer engageren en wat meer de ruimte opzoeken maar niet iedereen kan Greg Puciato zijn. De kracht van deze band om nummers te schrijven is tevens van verrassend hoog niveau, want de muziek en de ritmes zijn nooit voor de hand liggend. Nooit wordt er gekozen voor het makkelijke melodietje of een luie breakdown. Naast ander Nederlands talent als Komatsu en Snow Burner is deze band goud waard en de hoop dat zij hogerop komen in de wereld heerst zeker in deze zaal nadat ze dankbaar het podium verlaten. Het zal dan ook zeker verdiend zijn. Deze zaal hebben ze in ieder geval al gewonnen.
En dan is het toch eindelijk zo ver. Na bijna vijf jaar afwezig te zijn geweest, maakt Atreyu haar grote terugkeer op een podium in ons Nederlandje. De heren komen op onder luid gejuich maar het duurt twee of drie nummers voordat de zaal en de band zelf op gang lijken te komen. Atreyu zijn het duidelijk gewend om grotere zalen te spelen maar de kleine zaal van de Melkweg voldoet vanavond uiteindelijk uitstekend om er een knus feestje van te maken. De setlist bestaat vooral uit hun eerste twee albums, terwijl hun latere periode aan de oor wordt gebracht met een of twee nummers. Zanger Alex Varkatzas en vooral bassist Marc McKnight zijn de Dynamo konijntjes van deze band en zorgen ervoor dat elke centimeter van het podium aan het einde van het concert onder het zweet zit. Vooral Alex zoekt naarmate de avond vordert het publiek steeds meer op en duwt de microfoon in de gezichten van gewillige fans om hen een stukje te laten schreeuwen. De stem van drummer en uitblinker Brandon Saller is uiteraard in karakteristiek fijne vorm, al is het geluid af en toe niet ideaal, waardoor de gitaren en zijn microfoon de neiging hebben om te verdwijnen in de wirwar van het metalgeweld dat voor onze ogen losbarst. Nieuwe nummers Long Live en So Others May Live lijken een periode aan te kondigen waarin de band terugkijkt naar hun eerdere werk en ze mogen zeker niet ontbreken in de toekomst. Een Bon Jovi cover mag dan wel niet een artistiek hoogstandje zijn, maar live in dit kleine zaaltje doet het wonderen en brengt het nummer het hele publiek tot karaoke. Een grandioze Blow en een uitzinnige Lip Gloss And Black verhogen de temperatuur nog meer, zodat het publiek al ‘We Want More’ schreeuwt als de band nog net het podium af is. En voila, de band luistert want er volgt nog een laatste renditie van Ex’s And Oh’s, wat de zaal helemaal platlegt en ervoor zorgt dat iedereen tevreden en met een warm gevoel naar huis gaat. Welkom terug, jongens.
Setlist:
1. Long Live
2. Becoming The Bull
3. The Crimson
4. At Least I Know I’m A Sinner
5. Bleeding Is A Luxury
6. When Two Are One
7. My Fork In The Road
8. So Others May Live
9. You Give Love A Bad Name (Bon Jovi cover)
10. Right Side Of The Bed
11. Her Portrait In Black
12. Blow
13. Bleeding Mascara
14. Lip Gloss And Black
——–
15. Ex’s And Oh’s