Het originele album telt negen composities die in het NWOBHM-genre te plaatsen zijn. Het is ook niet verwonderlijk dat juist Paul Di’Anno (ex-Iron Maiden) en Ross The Boss (ex-Manowar) hun bijdrage hebben verleend aan dit album. Het geluid op Atlantis leunt enorm op het geluid dat Iron Maiden neerzet en een niet-oplettende luisteraar zou waarlijk denken dat hij naar Iron Maiden zelf zit te luisteren. Dat is muzikaal zo, maar zeker het stemgeluid van Artur Almeida vertoont enorm veel overeenkomsten met het stemgeluid van Bruce Dickinson. Muzikaal ligt het hardrockgeluid ook hetzelfde straatje. Wat fraai is aan de muziek op Atlantis is het spel met de ritmes. Zo vind je dit terug in Back In Time, waar naast de vergelijking met Bruce Dickinson ook Rob Halford vermeld mag worden, want Artur deinst er in Back Of Time niet voor terug om de hogere regionen ook (moeiteloos) even mee te pakken. Titelnummer Atlantis gaat verder op de ingeslagen weg en door even te versnellen en een vette gitaarsolo in te passen in de compositie is het bijzonder prettig om naar te luisteren.
Wat vooral opvalt is de aantrekkelijkheid van de melodie en daarmee ook de aanstekelijkheid waarmee alles is neergezet. Halverwege zet Attick Demons de compositie Riding The Storm in en dat gaat erin als koek. De ritmesectie van bassist Jaoa Clemente en drummer Ricardo Oliveira is sterk en krachtig. Ook hier maakt Attick Demons gebruik van de ruimtes die er zijn om even het tempo te veranderen en licht progressieve accenten in te voegen waardoor vergelijkingen met Queensrÿche eveneens aanwezig zijn. De gitaarsolo’s vliegen je daarbij om de oren en wordt er continu een diverse sfeerbeeld neergezet.
Daarna is het wat rustiger op het eiland Atlantis. Sacrifice start met piano en zang en start daarmee gevoelig. De koorzang die op een gegeven moment inzet geeft het allemaal een extra laag mee. Op een gegeven moment bouwt alles zich op en laat Attick Demons een opzwepend ritme de sfeer verder bepalen. De echte ballad heet Meeting The Queen. Het is tijd voor akoestisch gitaarspel en ingetogen zang waarbij Artur wordt bijgestaan door zangeres Beatrix Teixeira. Bij elkaar een aardige ballad die niet meteen potten breekt, maar zich lekker voortbeweegt. Listen To The Fool heeft weer die echte Maidenvibe en In Memoriam is zo neergezet dat het gemakkelijk wegluistert en me terugbracht naar de jaren tachtig toen het Nederlandse Helloïse sterk voor de dag kwam met het album Cosmogony.
De vijf extra akoestische versies van City Of Golden Gates, The Flame Of Eternal Knowledge, Meeting The Queen, Moonlight Walks en Riding The Storm zijn fraai neergezet. Attick Demons heeft de kracht weten te behouden. De zang is wat minder krachtig neergezet dan op het origineel, maar als unplugged versies blijven de vijf composities wel overeind staan.
Atlantis is een fraai album voor de liefhebbers van NWOBHM en liefhebbers van bands als Iron Maiden doen er goed aan, hoewel het nieuwe album om de hoek staat, om het album eens goed te beluisteren.