Attila – Solace

Solace is het vierde full-length album van Attila. Maar eigenlijk zou je het ook het vijfde kunnen noemen.
In 2016 bracht het Amersfoortse drietal van Attila, zanger/gitarist Herbie Vanderloo, bassist Arjan Michels en drummer Ton Holtewes, namelijk al het album Paranoid Ramblings uit onder de naam H.A.T. Dat album was ook muzikaal een logisch vervolg op de powermetal die Attila eind jaren tachtig en begin jaren negentig ten gehore bracht. Net zoals Solace een logisch vervolg is op Paranoid Ramblings. Die lange pauze tussen releases was deels eigen keuze, deels het gevolg van het veranderde muzieklandschap. Vanderloo, Michels en Holtewes zijn na de laatste Attila-release in 1997 gewoon samen blijven spelen. In de oefenruimte en eigenlijk zonder de bedoeling nog ooit iets uit te brengen. Dankzij een lokale platenzaak maakten ze in 2016 dat album als H.A.T. en waarschijnlijk zou dit nieuwe album er nooit gekomen zijn zonder de rereleases van het oude materiaal door Moshover Records, dat ook dit album uitbrengt.
De basis is nog steeds stevig op de blues geënte hardrock en metal. De geluidskwaliteit is beter dan destijds – uiteraard – en dat heeft ook een positieve uitwerking op de sound. Attila is altijd een band met rafelrandjes in het spel geweest en met de jaren-tachtig New Wave Of British Heavy Metal-productie was dat een combinatie die, hoe geslaagd ook, erg tijdgebonden bleef. Door het betere geluid komt bijvoorbeeld de opener Mouth Of Madness verrassend dicht in de buurt van pakweg Idlewar. De zware grooves zijn nu een stuk strakker en dat past de band goed. Er zitten vooral verderop overigens nog steeds tracks bij die heel duidelijk echos van de jaren tachtig laten horen – in het met dubbele bassdrums opgetuigde Hollow bijvoorbeeld, of het Steve Harris-achtige basintro in See No Evil.
Attila was destijds al een vrij atypische powermetalband en is dat nog steeds. De zang van Herbie Vanderloo is wat je noemt een acquired taste maar wel uiterst herkenbaar, het couplet-refrein-couplet is niet zo enorm aan Attila besteed en misschien het opvallendst is nog wel de wisselwerking tussen gitaar en bas. Vanderloo’s riffs kunnen wat je noemt beeldvullend zijn en soleren doet hij ook graag en veel, maar net zo makkelijk schakelt hij over naar eenvoudiger gitaarpartijen en maakt hij ruimte voor de baslijnen van Michels. De ‘hop-in-galop’-metal is nog volop te vinden op Solace, maar naast heavy blues en zelfs randjes noise en prog. Al met al kun je Solace een écht Attila-album noemen, eigenwijs en eigenzinnig, een logische voortzetting van wat ze eerder gedaan hebben.
Bijna traditiegetrouw staan er ook bonustracks op het album. Vijf livetracks, waaronder Funky Street, een track die ze destijds opnamen met de componist ervan, de in Nederland woonachtige soulzanger Arthur Conley. Ook al is het hier niet Conley die de zang voor zijn rekening neemt – hij overleed in 2003 -, het is een cover die de eigenzinnigheid van deze drie Amersfoorters tekent.
Aanstaande vrijdag staat Attila op het No Dust Fest (Fluor, Amersfoort) samen met Bodyfarm en Diggeth.
Attila op Facebook
Moshover Records op Facebook