Ook Phantom Anthem hoort in het rijtje van vernietigde metal(core) waarop het August Burns Red-recept van toepassing is. En dat blijkt de band geen windeieren te leggen, want de schare fans groeit en groeit en de band is ondertussen een begrip geworden.
Ook op Phantom Anthem weet August Burns Red aantrekkelijke en toegankelijke metalcore te vermengen met allerlei invloeden.
Opener King Of Sorrow luistert meteen gemakkelijk weg en is, zoals alle composities op het nieuwe album, zeer adrenalineverhogend. Kenmerkend voor het totale geluid zijn de muzikale interrupties die iedere compositie spannend en aantrekkelijk maken. Soms door de inbreng van djentinvloeden zoals in het (gedeeltelijk) melodieuze The Frost en Lifeline, waarin een floydiaans tussenstuk je heel even op het verkeerde been zet. Soms ook gewoon door gevoelige tussenstukken waarin zelfs een cello wordt gebruikt of in tussenstukken waarin je je heel even waant in het oog van de orkaan zoals in bijvoorbeeld Hero Of The Half Truth. Een orkaan die in de totale basis echter vernietigend je trommelvliezen teistert met snelheden van meer dan 200 decibel per uur.
Daar ligt ook de kracht van August Burns Red. De snoeiharde metalcore die afgewisseld wordt met ogenschijnlijk vreemde intermezzo’s.
Gitaartechnisch is het genieten op Phantom Anthem. In Invisible Enemy lijkt de gitaar zijn eigen melodielijn te volgen die parallel loopt aan de rest van de compositie. Dan weer zenuwtergend op de achtergrond om daarna in een heerlijke solo te versnellen. Toch altijd ten dienste van het totale geluid en aantrekkelijk aangeboden.
Daarbij laten de clean vocals in Cooridinates de melodie opbloeien en lijkt de progressieve metalcore te groeien in de onregelmatigheden in Generations. Die onregelmatigheid en verandering in stijl ligt tevens ten grondslag in Dangerous waarin een sterke breakdown het geheel groovend naar een hoger niveau tilt. Groovend in melodie zou ook de omschrijving kunnen zijn, wanneer ik Carbon Copy of Float beluister.
Feit is dat Phantom Anthem ervoor zorgt dat August Burns Red laat horen waarom ze tot de top van de metalcore behoren. Geen scrupules en geen bescheidenheid voor de band op dit album. August Burns Red zet de boel gecontroleerd in lichterlaaie en ik kan me niet voorstellen dat iemand ook maar stil kan blijven staan wanneer de adrenalinepomp geactiveerd wordt door dit album. Phantom Anthem is namelijk metalcore pur sang met extra peper.