Hoewel ik een gruwelijke hekel heb aan musicals in alle soorten en maten, verras ik mezelf altijd weer met mijn voorliefde voor opera’s. Waar ligt het verschil? Ik weet het niet, maar al sinds het begin van Ayreon en Avantasia ben ik verslingerd aan de rockopera’s die progressief van aard zijn, maar enorm aanstekelijk. Met Avaland van Adrien G. Gzagg lijkt het of ik ‘back to the future’ ga. Qua thema put Adrien zijn inspiratie uit de ‘oude’ tijden, de tijden van fantasy, van magie en alchemie. Het is de muzikale vertolking van Lord Of The Rings of Game Of Thrones. Een wereld waarin je je kan verschuilen, waarin je even buiten je eigen werkelijkheid mag vertoeven. Muzikaal klinkt Avaland als Ayreon en Avantasia in de beginperiode.
Het album The Legend Of The Storyteller is het tweede album van Adrien en volgt daarmee het debuut Theory Of Sorcery, hoewel het nieuwe album als prequel gezien mag worden. Ook op dit album wordt Adrien bijgestaan door een keur aan gasten zoals Jeff Kanji, Zak Stevens (TSO,ex-Savatage), Madie (ex-Nightmare/Faith In Agony), Pierre “Cara” Carabalona (Eltharia), Ivan Castelli (Lionsoul), Angèle Macabiès, Jens Ludwig (Edguy) en Bruno Ramos (Sortilège/ex-Manigance).
Alles op het album klinkt weer magie en geschiedenis en de inleiding The Vision is meteen een schot in de roos om te vertrekken naar ‘dromenland’. En dat is alleen nog maar gesproken. The Vision loopt naadloos over in Crimson Tyranny, de eerste single van het album waarop Cara, Madie en Zak Stevens goed te horen zijn. Vanuit het progressieve geluid raakt de single de powermetalkant. De tempowisselingen bieden houvast en de afwisseling tussen de afzonderlijke zangstemmen en de koorzang die voor extra zwaarte zorgt werkt goed. Een beetje Powerwolf met een twist. Vanuit het zware karakter krijg je een lekkere beat in Insurrection die aangevuld wordt met een vette gitaarriff. Na de coupletten volgt er steevast een stuk waarin de gitaar zichzelf ten ruste legt om vervolgens samen met drum en bas uiterst geraffineerd sterker naar voren te komen in het refrein. Een refrein dat aanspreekt en met To Be The King zet Avaland de aantrekkelijke vibe verder door. Ondertussen heb ik wel in de gaten dat mijn gedachten inderdaad naar een imaginaire wereld zijn verhuisd en magie mij omringt. En dan komt de bard met zijn gezellin ook nog langs die a-capella het intro verzorgen in Secret Night en verder bijgestaan worden door fluit en akoestisch gitaarwerk. Herinneringen aan The Final Experiment van Ayreon komen voorbij en ik voel me hier de Secret Knight.
Uiteindelijk blijkt in Kingslayer, de tweede single van het album, dat tijden van weleer niet altijd even romantisch en veilig zijn. Het karakter blijft vrij rustig en de melodie is vrij oppervlakkig. Toch is het meeslepend en vooral in het begin is het geluid vol en enigszins bombastisch en de gitaarsolo is heerlijk. Het tempo gaat wat omhoog in The Gift en het toetsenspel krijgt wat meer ruimte. Ik moet zeggen dat er een licht klassieke sluier over de zang heen hangt, maar de samenzang spreekt met hier minder aan. De stemmen lijken minder bij elkaar te passen en ergens doet het me denken aan Eartha Kitt en dat voelt voor mij niet lekker. Gelukkig komt daar bij Out Of The Fog verandering in en is de samenzang heel sterk neergezet. Weer dat bombastische decor, na een ingetogen piano-intro, met een uptempo ritme. Alles lijkt als een mistflard te verdwijnen wanneer de zang wordt ingezet, maar rijst al gauw weer als een muur op.
De muur wordt niet geslecht in Betrayers, maar blijft in volle glorie aanwezig. Het geluid is vet en het gebruik van de keyboards op de achtergrond zorgt voor een lekker spanningsveld. De diverse zangstemmen zijn hier wederom goed op elkaar afgestemd en alles en iedereen wordt aardig uitgedaagd door de opzwepende ritmesectie.
Dat Avaland het voor elkaar krijgt om aan de werkelijkheid te ontsnappen heb ik al duidelijk gemaakt, maar wat daartoe aan bijdraagt op het album The Legend Of The Storyteller is de toegankelijkheid waarmee de muziek en daarmee het verhaal gepresenteerd wordt. In Madness Of The Wise komt dat bijvoorbeeld goed tot uiting. Een sterke basismelodie bepaalt het karakter, een melodie die gemakkelijk te volgen. Maar daarbij zijn er gevarieerde uitstapjes die het geheel extra aantrekkelijk maken en de complexiteit omzeilen.
Met Secret NIght was er een rustpunt op het album en dat krijg je ook bij You’ll Be The Legend. Het intro is misschien ‘geleend’ bij Mike Oldfield, maar uiteindelijk beweegt de compositie zich toch een andere kant op. Zang, piano en klassieke ondersteuning zijn hier genoeg voor kippenvel. En dat blijft nog wel op mijn armen en rug hangen wanneer er extra ‘power’ wordt toegevoegd.
De epische afsluiter Lies heeft alle elementen in zich die je ondertussen gewend mag zijn van Avaland. En hoewel ik de zang van Ivan Castelli in The Gift niet optimaal vond, klopt het wel voor mij in Lies. Het is nog even ruim tien minuten genieten van deze muzikale reis in de fantasiewereld die Avaland heet.