Avaland – Theory Of Sorcery

Adrien G. Gzagg is een Franse muzikant die nogal verzot is op verhalen over ridders, geschiedenis, mythologie en fantasy. Op een gegeven moment kwam deze 22-jarige jongeman in contact met de rockopera’s van Ayreon en Avantasia en besloot om in de voetsporen te treden van deze beide projecten. Theater Of Sorcery is daarmee geboren en chapter 1 is gereed voor het publiek terwijl chapter 2 klaarligt. Adrien wist een stel uitstekende muzikanten te strikken voor de begeleiding en wist toonaangevende collega’s zover te krijgen dat ze een deuntje meespelen/-zingen op Theater Of Sorcery.
Het verhaal gaat over de jonge tovenaar Adam Wilstorm die het licht terug naar het land Avaland moet gaan brengen. In zijn avontuur moet hij daarbij leren om zijn krachten gelinkt aan de ‘storm’ te beteugelen. Al met al aardig indrukwekkend op papier, maar de vraag blijft natuurlijk of hij alles ook heeft weten waar te maken op dit eerste deel van de Avalandsaga. Al gauw besefte ik dat zijn melodieën als vanzelf geregeld naar boven kwamen in mijn hoofd en daarmee wist ik dat het album daarmee een uitstekend product is.
Met de opener Theater Of Sorcery (feat. Emmanuelson – Rising Steel) waan je je meteen in de opera in een geluid dat zich dichter bij dat van Avantasia dan van Ayreon bevindt. De basis is goed met een terugkomende gitaarmelodie en daarbij de power en het bombast van Powerwolf in zich heeft. In Gypsum Flower krijgt Adrien ook nog eens hulp van Ralf Scheepers (Primail Fear) en Zaher Zorgati (Myrath). Dat resulteert in fraaie muzikale dialogen die gestoeld zijn op een heerlijke zware gitaarriff waarbij het water je in de mond loopt. Het geluid is vol, doet bij vlagen denken aan Queensrÿche en heeft een licht oosters tintje mee gekregen. De tijd van magie komt juist hier helemaal naar voren. Daarbij is de melodie sterk gevarieerd en geregeld progressief van aard en acht en een halve minuut blijken zo voorbij te zijn.
Eén van die neuroplakkende composities is Let The Wind Blow. Een krachtig geluid is hier ook van de partij, maar het algemene karakter is aardig mainstream neergezet. Het ligt allemaal heel gemakkelijk in het gehoor en past mooi in het plaatje. Vanuit dat toegankelijke karatker wordt het tempo aardig opgevoerd in Storyteller met Zak Stevens (Savatage/TSO) in de hoofdrol. Katalysator hier is zeker ook drummer Léo Mouchonay die voor de vaart zorgt. Lekker is het moment dat bassist Camille Souffron even los mag gaan. Vanuit de snelheid wordt er verder gewerkt aan het verhaal in het toegankelijke Escape To Paradise. Een compositie die een herkenbare basis in zich heeft waaruit de melodie ontspruit.
Het karakter krijgt een meer operagevoel door de samenzang in Holy Kingdom Of Fools (feat Jeff Kanji). Gitaartechnisch wordt er rap gerifft door Christophe Feutrier en Lucas Martinez. Jongens die niet geremd door stijlen een heavymetalstijl neerzetten in Never Let Me Walk Alone. Juist door die combi van rockopera-elementen en oldschool heavy metal moet ik hier denken aan Jim Steinman, voor mij een pionier in het rockoperagenre, ten tijde dat hij met Bonnie Tyler werkte. Het loopt allemaal goed en heeft een lekker refrein. Het gaat gewoon door in Deja-Vu om een pas op de plaats te doen met de pianoklanken in I’ll Be Ready For Your Love. Een lekkere zoetsappige liefdescompositie waar het hele ridder- en heldenprincipe naar boven drijft. War Of  Minds is dan weer een stuk sneller en is sterk opgebouwd waarbij de krachtige momenten op de juiste momenten zijn ingepland. En terwijl ik nog niet klaar ben met luisteren is er dan een abrupt einde wat wel jammer is. Het hele arsenaal aan muzikanten en zangers wordt gelukkig nog één keer uit de kast getrokken in Rise From The Ashes. De zang en het muziekspel is scherp en krachtig en kent de nodige prettige wendingen. Een mooie afsluiter van chapter 1 en een voorbode voor wat nog gaat komen. Want ik zit zeker klaar om het vervolg op Theory Of Sorcery te horen.