Ook op het nieuwe album heeft Tobias Sammet weer elf zeer aanstekelijke composities neergezet die zich als een oorwurm nestelen in je brein. Dat start al met Welcome To The Shadows dat volgens een beproefd recept is neergezet en waarin Tobias laat zien en horen hoe je een mooi verhaal in muziek kan omtoveren. In alles weet hij de spanning op te bouwen die uiteindelijk zijn uitweg vindt in het refrein. Reizang en toetsen zijn daarin perfect neergezet op de goede momenten binnen het blauwdruk van couplet en refrein.
Verrassend was het wel dat juist The Wicked Rule The Night als eerste single uitgebracht werd. Het is misschien wel het meest ‘heavy’ nummer op het album waar Tobias bijval krijgt van zwaargewicht Ralf Scheepers. Het is uptempo en stevig en een vette riff vormt met een uitstekende ritmesectie het fundament voor deze compositie waarin het stemgeluid een sterk falsetkarakter hebben. Tijdens zijn optreden afgelopen jaar bleek al duidelijk dat deze single het ook live erg goed doet.
Met de koorzang en het gotische karakter aan de start van Kill The Pain Away kan het bijna niet anders dan dat Floor Jansen de wederhelft is van Tobias. Zowel afzonderlijk als in de samenzang werkt het uitstekend en de variëteit in kracht zorgt ervoor dat enerzijds de vaart erin blijft en anderzijds dat je tot op het puntje van je stoel getrokken wordt. Voor het album maakte Tobias, bijna vanzelfsprekend, weer gebruik van Sasha Paeth en hij schittert weer eens met een lekkere solo. Het is niet alleen bij deze compositie gebleven, want Floor is ook te horen in de schitterende powerballad Misplaced Among The Angels. Rustig laat Tobias zich begeleiden door piano waarna de krachtige ondersteuning invalt.
Na The Wicked Rule The Night zit er ook vaart in The Inmost Light featuring Michael Kiske. Een compositie die naar mijn idee meer teruggrijpt naar de powermetal uit de beginjaren. I Tame The Storm ligt dan meer in het laagdrempelige segment van de hardrock. De toevoeging van Jorn geeft dit uiterst gemakkelijk in het gehoor liggende stuk muziek meer kracht en rauwheid ten aanzien van het stemgeluid van Tobias zelf. Die eenvoud, laten we zeggen vriendelijkheid, komt terug in Paper Plane met Ronnie Atkins.
Jorn zelf zet zijn stempel naast die van Michael Kiske in de epische afsluiter Arabesque. Een compositie die het meest doet denken aan de beginjaren van Avantasia. Met tien minuten op de klok en het marsgeluid aan het begin dat bijgestaan wordt door een leger aan doedelzakken ligt de fantasie over heroïsche tijden van weleer om de hoek. De melodie ploegt zich op een lekkere manier voort in een langzaam tempo. Hier scoort de muzikale verhalenverteller op een heerlijke manier waarbij de drie ‘vertellers’ hun eigen rol invullen.
Terug naar The Moonflower Society heeft Tobias Bob Catley ingezet voor de zangmelodie. Evenals de start van het album ligt The Moonflower Society zo gemakkelijk in het gehoor terwijl hij zijn ‘roots’ niet verloochent. Die roots waarin de powermetal ook huist, krijgt meer vorm in Rhyme And Reason. Het tempo ligt hoog en het stemgeluid van Eric Martin past mooi naast de zang van Tobias. Het drumwerk stuwt het geheel naar voren en het keyboardgeluid, dat hier prominent aanwezig is, doet daar nog een schepje bovenop. Het tempo blijft hoog en de intensiteit daarmee eveneens.
Als laatste gast mocht Tobias, oude vriend, Geoff Tate ontvangen voor de compositie Scars. Een compositie die voor Geoff lijkt te zijn geschreven. Het past hem als een (oude) jas met de nodige Avantasia-elementen eromheen. De zang van Geoff geeft ook de zang van Tobias een extra stimulans en het geheel is innemend en overtuigend. Zeker in het refrein tillen beide heren Scars neer een hoger niveau.
A Paranormal Evening With The Moonflower Society is een mond vol, maar dat is even wennen. Het album op zich past mooi in het verlengde van het vorige werk van Avantasia. Een album vol met aanstekelijke composities die ervoor hebben gezorgd dat hij in thuisland Duitsland als een publiekslieveling succesvol is bij festivals en concerten. Het album kan gezien worden als één grote oorwurm die zich nestelt in je hoofd en daar genietend kriebelt. Vergeet dan ook niet bij het beluisteren van dit lekkere album het artwork, dat overeenkomsten kent met Moonglow, even goed te bekijken.