Avantasia – Moonglow

Vijftien tot twintig jaar geleden werden Avantasia en Ayreon in één naam genoemd en waren de beide projecten binnen het genre van de metalopera pioniers en koplopers. Er leek ook een imaginaire vete te bestaan tussen de Nederlandse en Duitse masterminds van de beide projecten.  Met de bijdrage van Tobias Sammet aan het album The Source van Ayreon is duidelijk geworden dat beide heren niets dan respect voor elkaar hebben. Anno 2019 is het geluid van Ayreon en Avantasia ook behoorlijk verschillend over de hele linie. Terwijl Arjen Anthony Lucassen met Ayreon de meer progressieve kant op is gegaan, sloeg Tobias Sammet met Avantasia de kant op van een meer catchy en mainstreamgeluid. En daarmee is er weinig verschil  tussen het nieuwe album Moonglow en het vorige Ghostlight uit 2016. En is het ook een herhaling van zetten tot nog toe in deze review.
Muzikaal zijn er zeker nog meer overeenkomsten met het vorige album. Te beginnen met de link naar het werk van Jim Steinman. Ook op Moonglow is het theatrale aspect van de mini-soundtrack/opera’s zoals we dat in het geluid van Meat Loaf tegenkomen sterk aanwezig in de opener Ghost In The Moon. Met Book Of Shallows komt het catchy nadrukkelijker naar voren met een mooi tempo en een refrein dat, zeker door de veelzijdige zang, netjes is neergezet. De tempowisseling halverwege houdt de spanning er zeker in voordat er weer stevig gerifft  kan worden. In Moonglow heeft Tobias Sammet Candice Night bereid gevonden om een duet te doen. Voor mij de meest ‘zoetsappige’ noot op het album. Maar wel een zeer sterke compositie omdat het zo ontzettend pakkend is en sterk in je hoofd blijft hangen.
Het epische The Raven Child is als eerst naar voren geschoven als single. Hier weet Tobias zich te omringen met Hansi Kursch en Jorn Lande en dat heeft zijn effect. In ruim elf minuten heeft Tobias je beet en laat je niet meer los. Het geheel start sereen bij de start en de spanning wordt langzaam opgebouwd tot het niet meer te houden is en alle remmen even los worden gegooid in een melodieus stuk. In The Raven Child zijn kracht, gevoel en melodie ingenieus geplaatst en is alles bij elkaar prachtig in evenwicht. Hier grijpt Tobias Sammet voor mij meer terug op het karakter van een rockopera met het nodige bombast als decor. Mede door het evenwicht en de drie zangers bij elkaar is The Raven Child één van de toppers op het album.
In Starlight ligt het tempo weer wat hoger en is de meezingfactor aanzienlijk gestegen. Maar Tobias weet donders goed hoe hij de luisteraar weet te strikken voor zijn bombastische composities en wanneer er aan het eind nog even een versnelling in wordt gegooid is het helemaal af. Af om Geoff Tate te laten beginnen in een a-capella begin waarin zijn zang slechts begeleid door piano alle ruimte krijgt. Dit is genieten van bijna klassiek stuk muziek waar de rol van de piano langzaam wordt ondersteund door een vol keyboardgeluid. We hebben het over de compositie Invincible dat mij zelfs na tientallen luisterbeurten achterlaat met kippenvel. In Alchemy horen we Geoff Tate nogmaals in een stuk muziek dat hem op het lijf lijkt te zijn geschreven. Een schot in de roos voor Avantasia. Steviger van aard is het vooral zwaarder aangezet en neigt het nu zeker wel naar het Ayreonproggeluid met vol bombast en een zwaar riffgeluid. De stemmen van Geoff en Tobias passen uitstekend bij elkaar en alles bij elkaar heeft het muzikaal iets mysterieus en duisters. Veel beter kan het bijna niet worden, zou ik zo denken.
The Piper At The Gates Of Dawn mag daarna sneller van aard zijn en Lavender mag heeft weer een meer catchy karakter. In Requiem For A Dream eindigt Tobias zijn soort van conceptalbum op een powermetalmanier. Startend met koorzang weet hij het tempo flink op te gooien en de wat hoge snelle zang in combinatie met vingervlugg gitaarspel sluiten het album voor mij mooi af. Niet helemaal maar de cover Maniac van Michael Sembello reken ik even niet mee bij Moonglow. Tobias blijft heel dicht bij het origineel en voor mij heeft het geen meerwaarde voor Moonglow.
Al met al is Moonglow een mooi nieuw album in de beste Avantasiatraditie. Het bombastische karakter veel van de composities in zich heeft, laat het algemene gevoel zwellen en vooral The Raven Child, Invincible en Alchemy tonen dat Tobias Sammet een componist is die hoogstaande muziek maakt. Catchy, meeslepend, evenwichtig en aansprekend mogen we daarom Moonglow wel noemen. Een album waar geen slechte compositie op te vinden is en waarschijnlijk aanwezig zal zijn in de terugblik aan het eind van het jaar. Jammer dat Tobias met zijn show Nederland nog niet aandoet.