Al jaren lang roep ik dat Avatar één van de nieuwe headliners en toonaangevende bands van het moment gaat worden en langzaamaan lijk ik ook gelijk te krijgen. Het album Hyunter Gatherer stamt uit 2020 en dat was, zoals iedereen nog weet, niet een handige tijd om albums en muziek te promoten. Het was het vervolg op het uiterst succesvolle album Avatar Country.
Met het nieuwe album Dance Devil Dance is Avatar verder gegaan met hetgeen waar ze goed in zijn. Iedere keer is het een verrassing waar Avatar mee komt, want ze hebben ook de neiging om je compleet op het verkeerde been te zetten.
Dance Devil Dance blijkt niet zo’n grote verrassing. De Zweden hebben met de elf nieuwe composities een evenwichtig album uitgebracht waarin alle aantrekkelijke elementen uit het geluid van de band naar voren komen. Je zou er een mooie tweedeling van kunnen maken.
Altijd krachtig wil ik er een paar composities uithalen die (meer) gelinkt zijn naar de hoempa-/groovemetal dat we kennen van Hail The Apocalypse of Avatar Country. Dat start met de eerste single Dance Devil Dance dat al galopperend gezien kan worden als een fraaie handleiding voor een stevige moshpit. Het ritme is pulserend en het gitaarspel van Jonas Jarlsby en Tim Öhrström spreekt boekdelen en lijmt de krachtige tussenstukken fraai aan elkaar. Gaandeweg is er een lekkere vertraging om van daaruit terug te gaan naar de opzwepende basis. Vanuit de handleiding voor een moshpit is het natuurlijk een kleine stap naar de compositie Chim Mosh Pit. Zwaarder en langzamer maar toch met een heavymetalriff in de bekende Avatarstijl. Terwijl de ritmesectie op volle kracht blijft doordenderen spelen Jonas en Tim hun melodieën, soms wat onregelmatig, door de compositie heen. Daarbij klinken de solo’s weer fris en vertrouwd.
Dat Avatar kan funken en grooven weten we natuurlijk al langer. Deze groovy funkvibe stijgt tot hevige hoogtes in On The Beach. Een compositie waarin je de elementen van de band nadrukkelijk tegenkomt en waarin typische Avatarmelodieën ingebakken zijn in de krachtstukken. Zanger Johannes Eckerstr”m wisselt van zangtechniek alsof het niets is en de herhalende stukken tekst zorgen ervoor dat de compositie al snel onderdeel gaat uitmaken van je innerlijke playlist.
Met het intro van Gotta Wanna Riot verrast Avatar toch weer terdege. Hier krijg je een portie toegankelijke rock voor je kiezen met frivole accenten. Past helemaal in die Avatarsfeer waarmee de band een breed publiek aanspreekt. Daarbij zijn ze niet vies van dansbare ritmes zoals je in The Dirt I’m Buried In. Het is niet verwonderlijk dat deze compositie als single is gekozen. Het tempo is goed, de melodie is aantrekkelijk en het is heel moeilijk om hier stil bij te blijven staan. Daarmee is de compositie uiterst geraffineerd opgebouwd. De tweede (toch niet zo) verrassing is Train. Een rustig muzikaal verhaal dat met een krachtige impuls is geïnjecteerd, maar waar de ‘zoetsappigheid’ en het jazzyloungekarakter de aandacht vraagt. Dan zetten ze met de afsluiter Violence No Matter What een vette metalgroove neer waarbij de titel stevig gescandeerd gebeiteld staat in het beton van de metal. Het is pompend, opzwepend en stuwend en beweegt zich in een laag tempo naar het einde toe. Het drumwerk van John Alfredsson is sterk aanwezig en ondersteund de hevige riffs. Ook hier die repeterende tekst/titel waarmee Avatar zijn bestaansrecht bevestigt.
De andere muzikale kant van Avatar is minstens zo explosief een aantrekkelijk maar daarbij ligt het accent meer op de heavykant van de band. Valley Of Disease heeft dat beukende karakter en de gruntriff is leidend voor het headbangtempo. Het blijft verbazingwekkend hoe Johannes zijn zangpartijen kan afwisselen en overtuigend aantoont waartoe hij in staat is. Met de elektronische elementen tussendoor zorgen ze voor een enorm contrast tussen kracht en lichtvoetigheid. Vanuit de headbandpositie zet Avatar in Do You Feel In Control meer in op tempo. In deze compositie krijg je de verschillende metalkanten van de band in optima forma voor je kiezen.
Kan het allemaal nog sneller? Ja hoor in Clouds Dripped In Chrome zit de vaart er goed in. Een leuke compositie die alleen niet echt heel bijzonder is. Dan spreekt Hazmat Suit met het snelle tempo toch meer tot de verbeelding.
Uiteindelijk kan ik concluderen dat Avatar met dit nieuwe album laat horen dat ze zich steeds meer ontwikkelen en dat het vijftal voor zichzelf goed in beeld heeft waar ze zijn geweest, waar ze staan en waar ze naartoe willen. Ze hebben er goed aan gedaan om het uiterst succesvolle Avatar Country niet uit te melken en daarmee de kans boden om een parodie op zichzelf te worden. Avatar gaat zijn eigen weg en op Dance Devil Dance doen ze dat uitermate goed. Er is geen slecht moment te vinden en alle aspecten komen voorbij. Kan niet wachten om ze half maart weer live te aanschouwen.