Avatar – Hail The Apocalypse

Toen Device de tour met Avenged Sevenfold en Five Finger Death Punch moest annuleren, werd het Zweedse Avatar naar voren geschoven om het concert te openen. Een kans voor de band om buiten Zweden meer voet aan de grond te krijgen. Met hun laatste, en vijfde, cd ook op de markt en een gig op het Alcatraz-festival op 8 augustus in België zijn de vijf heren klaar om Europa omver te blazen. De band rond drummer John Alfredsson en zanger Johannes Eckerström is in 2000 opgericht door beide heren. In 2003 was er voor tien jaar een stabiele bezetting tot in 2013 Simon Andersson de band verliet en Tim Öhrström de gelederen kwam versterken.
Op Hail The Apocalypse gaat Avatar verder waar ze op Black Waltz uit 2012 zijn gebleven en dat betekent opzwepende, vrolijke, maar ook zeer stevige muziek die je live omver moeten kunnen blazen.
Met het titelnummer Hail The Apocalypse begint de cd ijzersterk. Een uiterst herkenbare, prettige riff opent de compositie alvorens Johannes zijn moddergrunt er overheen uitspuugt. Het nummer neigt continu naar een zwaar verwoestend metalnummer, maar blijft door een goede groove en subtiel gitaarwerk verlangen naar meer. Het is dan ook een nummer waar ik naar zou verlangen bij een concert van de band.
What I Don’t Know lijkt in eerste instantie wat meer ingetogen van aard, maar ontaardt al snel in een feestelijke pit- en danspartij. Het ritme pakt meteen en de drumpartij laat je niet stil staan/zitten. De achtergrondzang scandeert vrij continu de titel op een vrij oppervlakkige manier. Alsof er een mantra wordt afgedraaid. Deze oppervlakkige zang in combinatie met de feestelijke muzikale basis geven het nummer een mooi contrast mee.
Wanneer je dan denkt dat je eindelijk stil kan zitten, kom je bedrogen uit. Een onnavolgbare basloop is de katalysator voor Death Of Sound. Een extra injectie wordt daarbij ingespoten door het drumwerk van John. Het tempo ligt hoog. Vonden we in het vorige nummer het nodige contrast. In Death Of Sound betreft het een prachtig voorbeeld qua zang. Muzikaal gezien is het nummer, mede door de ritmesectie qua intensiteit en ritme zeer bijzonder te noemen.
Dat Rammstein ook in Zweden bekend is, blijkt uit de industriële beat in Vultures Fly. Hoewel het nummer vrij gelijkmatig van aard is, neemt het bezit van je en de korte gitaarsolo na drie minuten kietelt nog even tussendoor je trommelvliezen.
Met Bloody Angel lijkt er wat rust te komen in het geheel. Een nummer dat vrij theatraal overkomt en dit keer wat overeenkomsten vertoont met System Of A Down. De rust is trouwens een soort dekmantel, want tussen de uiterst fragiele fragmenten is er genoeg ruimte voor stevigere stukken waarin Tim Öhrström en Henrik Sandelin hun gitaren de nodige zware akkoorden de ether in slingeren. De bijbehorende clip is zeker de moeite waard om even te bekijken.
Één van mijn favorieten is zeker het nummer Murderer. Het lijkt bijna gemeengoed voor Avatar, maar juist de uitersten die ze in deze compositie zoeken en verkennen maken het geheel spannend. Vooral wanneer Johannes de titel uitschreeuwt, komt er een kracht naar boven die juist door de ingetogen stukken nog heftiger klinkt. Vanaf twee minuten wordt het wat thrashy om middels een klokkenspelachtig stuk weer terug te komen bij de basis.
Hoewel we al wat gewend zijn van Avatar gaan ze in Tsar Bomba eens even helemaal los. Metal van de bovenste plank van Zweedse makelij. De laatste tonen van de gitaar zijn nog niet uitgefibrilleerd of……..
………de straatorgelklanken voor Puppet Show zorgen voor de nodige polkasferen. Live moet dit een feest zijn, want een meer aanstekelijk nummer heb ik de afgelopen jaren nog niet gehoord.
We naderen het einde en na Murderer, Vultures Fly en Tsar Bomba is het voor het laatst op de cd flink raggen. Get In Line is voor mij het best te definiëren als industriële thrashmetal. De bijbehorende tekst is niet veel meer dan het uitspreken van de titel, maar past geheel binnen het nummer.
De laatste twee nummers zijn voor mij een klein beetje een anti-climax qua energiepeil en dat vind ik zelf wel een klein beetje zonde. Something In The Way is een cover van Nirvana van de cd Nevermind. Op de versie is niets aan te merken en heeft wat meer ballen dan het origineel, maar de spanning en snelheid is er een beetje uit.
De cd eindigt daarna met een soort van Nightmare-ballad. Ook hier weinig snelheid en power, maar daarentegen wel boeiend door het meeslepende karakter en de bijna filmische atmosfeer die het met zich meebrengt.
Avatar is een band die klaar is voor grote optredens en ik weet zeker dat deze band menig festival en zaal van boven tot onder kan vullen en vooral op de grondvesten kan doen schudden. Hoewel het laatste nummer op de cd (Tower) een zekere charme met zich meebrengt, ben ik vooral gevallen door de energie die (vooral bij mijzelf) vrijkomt bij de eerste negen nummers. Het geheel zit goed in elkaar, heeft een hoog succesgehalte, grooved en beukt, maar neemt je vooral mee in de wereld die Avatar creëert. Op zijn minst raad ik je aan om de nummers goed te beluisteren, maar de cd kopen ligt eigenlijk meer voor de hand.