Zelf ben ik zeker onder de indruk van het geluid op het nieuwe album Death, Where Is Your Sting? maar heel donker en zwaar komt de muziek van Avatarium niet op me over. Neemt niet weg dat het zware karakter van het doomgenre wel regelmatig opduikt. Wat zeker bijzonder is bij Avatarium is de zang van Jennie-Ann Smith. Ze biedt het geluid van de band een hemelse verrijking en klinkt bijvoorbeeld in de opener A Love Like Ours als een sirene die je lokt en je op de klippen laat lopen. Het spel van de strijkers bij de start geeft daarbij al de aanzet. Wonderschoon. In Psalm For The Living staat haar stemgeluid helemaal centraal. Een uiterst rustig en innemende compositie (die het op een begrafenis zeker goed zou doen). Het gitaargeluid van Marcus Jidell is bijzonder en ondersteund het gevoel dat vrijkomt.
In Stockholm komt de zwartere kant van de band meer tot zijn recht met het zware riffgeluid bij de start en het langzame drumwerk van Andreas Habo Johansson. Wanneer Jennie-Ann invalt, maakt het riffgeluid plaats voor akoestische gitaarspel. In eerste instantie leek de compositie mij een ode aan de hoofdstad van Zweden. Toch is het tekstueel meer melancholisch en hier laat Jennie-Ann, die voor dit album alle teksten schreef, haar poëtische kant zien. De sfeer die naar voren komt in Stockholm, treft mij ook in Mother Can You Hear Me Now. In een gestaag tempo maakt de compositie zich meester van je gevoel en krijg je een enorm emotionele ervaring die als een smeekbede is neergezet. De solo van Marcus Jidell past daar uitstekend bij in het hele plaatje, terwijl de ritmesectie in alle ingetogenheid onverstoorbaar doorgaat.
Toch weet Avatarium ook een meer toegankelijk geluid neer te zetten. Death, Where Is Your Sting? is zo’n compositie. Het zou niet eens misstaan op een festival als Glastonbury. Tekstueel gaat het dieper dan zomaar een mainstream popdeuntje. Met de pandemie achter de rug, waarbij de leden van Avatarium ook dierbaren hebben verloren, daagt de band met deze compositie de dood schijnbaar enigszins uit. Wetende dat hij je ooit zal omarmen, maar dat het moment daarvoor nog niet gekomen is.
Terug naar de kenmerken van de doommetal komen we uit bij God Is Silent. De melodie is slepend en zwaar qua karakter. Die zware basis staat in een mooi schril contrast met de zangstem van Jennie-Ann, wat een extra effect heeft op de ervaring. Het beweegt zich langzaam naar een donker en langzaam stuk muziek totdat er plots een versnelling plaatsvindt en er hevig wordt gesoleerd terwijl de zware riff als een locomotief door blijft gaan tot de rem wordt aangetrokken en er wordt gewerkt naar een uiterst sereen en subtiel stuk muziek dat zich langzaam weer opbouwt tot een krachtig stuk.
Later zet Avatarium er nog een keer het tempo op in Nocturne waarin de elementen van de doommetal meer richting de heavymetal bewegen. De groove is lekker en de zangmelodie is zeer aantrekkelijk neergezet. Beetje meer mainstream weer.
Het album eindigt instrumentaal met Transcendent. Ook hier weer het akoestische karakter dat na twee minuten aanzwelt. Het zwaardere geschut wordt ingezet en krijgt nog een meerwaarde door het cellospel dat eroverheen komt te liggen. Eenmaal overmand door de zware riffs sluit de band het album dan toch weer akoestisch af.
Death, Where Is Your Sting? is een fijn album. Om alles in hokjes te plaatsen is Avatarium ingedeeld onder het kopje Doomrock. Daar ben ik het maar voor een klein gedeelte mee eens. Voor mij overtuigt Avatarium meer met de melancholie, mede door de zang van Jennie-Ann, en biedt het album mij meer afwisseling dan alleen maar doom. Desalniettemin een lekker album, zeker voor de herfst- en wintermaanden.