Het klinkt als een verhaal uit een jongensboek. Een verhaal over het lot van twee boezemvrienden die elkaar op jonge leeftijd een belofte doen in een plaatsje in Noorwegen. Simon Bergseth en Martin Utby waren beiden zonen van muzikanten en zoals het zo vaak gaat zeiden ze tegen elkaar: “Wanneer ik groot ben, ga ik ook muziek maken in een band”. In 2021 zaten de beide vrienden twintig jaar later samen in een hut te genieten van wat bier en vrije tijd, toen ze elkaar aankeken en vonden dat ze de belofte die al twintig jaar geleden was bezegeld maar eens waar moesten maken.
Een maand later vertrokken ze naar dezelfde Noorse hut, maar nu met een lading instrumenten in de laadbak en begonnen ze samen muziek te maken niet wetende welke kant het op zou gaan. Het had popmuziek of metalmuziek kunnen zijn, maar met hun voorliefde voor Opeth, Mew, Meshuggah, Dream Theater, Mastodon en Mars Volta werden ze onbewust in de richting van de progressieve rock gestuurd. In minder dan geen tijd werden er zeven composities opgenomen. En er was nog altijd geen plan. Ondertussen is dat er gelukkig wel. Aangevuld met Oystein Aadland, Auver Gaaren en Edvard Seim is Avkrvst klaar om de progressieve wereld op zijn kop te zetten met dit waanzinnige debuut.
Mijn interesse werd gewekt met The Pale Moon. Avkrvst gaat er meteen met gestrekt been in en het intro mag ook tot topprogrock gerekend worden. Na de vette start beweegt de compositie zich naar een meer melodisch stuk muziek met ingetogen zang en een wat slepend ritme. In alles werkt het echter naar een sterk stuk progressief stuk waarin variatie en emotie zich meermalen laten horen. Het bijzondere ritme en de lijzige zang passen goed bij elkaar en halen elkaar op. Vooral de zang roept passie en gevoel op. In een soort van Opethopbouw lijkt het geheel naar een climax te sturen, maar op het laatste moment komen ze weer terug bij het melancholische karakter. Uiteindelijk gaat de band dan toch los en duiken de grunts van onderop sterk op.
Eén zwaluw maakt echter nog geen zomer en één fantastische compositie is nog geen voorwaarde voor een goed album. Maar met Isolation weet ik dat Avkrvst zonder play-offs meteen naar de eredivisie van het proggenre is gepromoveerd. Strak en snel drumwerk wordt begeleid door vette heavymetalriffs die het hele zaakje naar voren stuwt. Dit is een sensatie voor het oor. Er wordt volop gevarieerd in de lange instrumentale aanloop naar weer een stevig heavymetalgeluid. En als vanzelf glijdt het karakter organisch over naar een stuk muziek om je vingers bij af te likken. Hoeveel emotie kan iemand in een minuut muziek leggen? Pas na ruim drie minuten valt de zang enigszins mysterieus in. Het heeft de vibe van een band als Cocteau Twins of Katatonia. En in mijn inmiddels gecreëerde progbubbel gaat het goed los met keyboards en lekker gitaarwerk.
Avkrvst beschouwt The Approbation als een conceptalbum dat verhaalt over een man die zichzelf afzondert van de wereld en alleen is met zijn gedachten. Een moment waarop hij op zoek is naar de gedachten rond dood en beseffende dat zijn tijd op aarde een einde nadert. Alleen in zijn hut met aan de overkant van de rivier slechts het geluid van een voorbij razende trein en de echo ervan in de bergen. Dat gevoel probeert de band neer te zetten. De progressieve trein van de band gaat gestaag door in het prachtige The Great White River. Wonderschoon, schijnbaar eenvoudig van structuur maar uiterst doeltreffend met zowel clean vocals als grunts die de uitersten met elkaar verbinden. En die uitersten zetten zich voort op een manier die je ook bij Porcupine Tree of Airbag tegenkomt. The Great White River krijgt een soort van vanzelfsprekend vervolg in Arcance Clouds waarin het karakter van het album een verder vervolg krijgt.
Het album sluit af met twee composities van meer dan tien minuten. Anodyne start sterk met een lang instrumentaal stuk waarin variatie hoogtij viert. Halverwege, na een vet staaltje progressieve rock valt de regen in en gaat de band akoestisch verder. De zang is en blijft hier ingetogen met minimale gitaarbegeleiding. Het zet zich weer meer aan, op een manier die wat retro aandoet en waarin de meerstemmige zang zich over het water van de rivier verspreid. En dat de heren weten hoe ze een gitaar moeten vasthouden is wel duidelijk geworden, maar tonen ze nogmaals in The Approbation. Subtiel, sfeerverhogend weet Avkrvst met slechts een eenvoudig akkoord je precies op de juiste plek te raken. Daarna wordt er nog stevig geriffd en krijgen retrozang en lichte elektronische elementen een plekje. Op zo’n manier dat zelfs de ambient kant belicht wordt.
The Approbation is een briljant debuutalbum. Een album dat het product lijkt te zijn van het lot van twee vrienden. En het lot heeft naar mijn idee nog veel meer voor het duo in petto, want dit album is echt progrock op het hoogste niveau.