Muziek draait bij mij om herinneringen. Zolang ik leef, luister en geniet ik van muziek. Muziek kan me terugvoeren naar het verleden. Ook bij de naam Axxis is dit het geval. Het voert me terug naar Ellemeet waar ik mijn eerste interview had met toetsenist Harry Oellers van Axxis. In deze zomer werd er genoten van een fijne barbecue en mocht ik Harrie interviewen in een caravan waar de temperatuur opgelopen was tot een saunaniveau. Kort daarna weet ik nog dat ik in mijn auto het huis van mijn vader had verlaten. Hij was ernstig ziek en juist op het eerste kruispunt op mijn weg naar huis draaide ik My Father’s Eyes van het album Utopia.
Het is niet gek dat ik sindsdien een zwak heb voor deze sympathieke Duitse band. Niet alleen voor de herinneringen, maar zeker ook door de aantrekkelijke rockmuziek die de band rond Harry Oellers en Bernard Weiß maakt.
Coming Home is het zestiende album van de band en helaas ook het laatste. Met Coming Home is de cirkel gesloten volgens het tweetal. Er volgt nog een tour, waarbij Harry de laatste optredens na de jaarwisseling niet eens meer aanwezig zal zijn en dan zal het doek na 35 jaar vallen voor de band.
Maar ze nemen dan wel afscheid met een knaller van een album dat op het eigen label Phonotraxx uitgebracht is. Blackest Vision opent het album op een knallende manier. Een manier die helemaal past in het straatje van Axxis. Vanuit de heavymetalbasis ligt het tempo precies goed, laat de band een uitermate ingespeeld niveau horen, zijn de synthesizerpartijen van Harry niveauverhogend en mag Bernard met zijn karakteristieke stemgeluid alles aan elkaar smeden. Opvallend is het feit dat de band er altijd voor weet te zorgen dat het refrein binnen de compositie zo enorm aantrekkelijk is. Het daaropvolgende Coming Home is uit eenzelfde Duitse houtsoort gesneden. Het maakt je warm en gelukkig wanneer je Coming Home beluistert. Misschien niet hoogstaand qua techniek, maar wel precies de goede snaar rakend.
Axxis is, mocht je dat idee hebben gekregen, meer dan een doorsnee heavymetalband. Atlantica is sneller en steviger en de riff, in samenwerking met de ritmesectie spreekt enorm aan. Het trio Matthias Degener (gitaar), Dirk Brand (drummer) en Rob Schomaker (bas) krijgen hiervoor de verdiende credits.
Na de onvervalste heavymetal zoals alleen een band uit de jaren tachtig deze lijkt te kunnen neerzetten, weet Axxis in Moonlight Bay de kracht van snelheid om te zetten in passie en emotie. Het is geen ballad, maar een echte meezinger en doet denken aan verre reizen op zee. Muzikaal is het allemaal heel stabiel en de zangmelodie en gitaarmelodie lopen mooi synchroon. In die gevoelsmodus past Dark Angel daarna mooi. Een compositie die in alle aspecten aangrijpt. Netjes binnen de lijntjes wordt deze pseudoballad op je afgevuurd.
Binnen de basis van 35 jaar Axxis is het evenwicht tussen emotie en onvervalste rock altijd aanwezig. Love Will Shine Forever neemt je weer mee op de rockreis. Met de vuisten in de lucht is het tijd voor het betere headbangwerk. Verder op het album komt dit terug in Lord Of Darkness, Tears Of A Clown en I Won’t Sell My Soul.
Tussendoor zijn er nog wat uitstapjes. De Irish Way Of Life zegt het eigenlijk al. Axxis beweegt zich naar de Ierse kant van de rockkant, naar de Dropkick Murphys of Flogging Molly. Zeemansrock met ballen. Wat zwaarder aangezet en trager in karakter is Ready To Burn ready om live een feestje te bouwen. Plak daar meteen Legends Of Phantasia aan vast. Een compositie dat het complete spectrum van de heavymetal in zich heeft. Er is een mooi evenwicht tussen snelheid, kracht en melodie dat van Legends Of Phantasia een fijne compositie maakt.
Coming Home mag dan het eindpunt zijn van Axxis. De band kiest er met dit album voor om met een knaller afscheid te nemen. Afscheid waarbij ze hun idealen rond vrede, gerechtigheid en vrijheid, zoals in 1989, nog hoog in het vaandel dragen.
Bernhard zegt over het artwork: “AXXIS is our baby, which, cradled in the arms of AI in animal form and in a world of destruction, fake news, and untruths, sees little chance to creatively reach or improve this world with its messages of peace, climate protection, freedom, and justice, just as we imagined as young people in 1989.”
De wereld is niet zo mooi en lijkt ook niet de goede kant op te gaan, maar met Axxis voel ik me gesterkt. Gesterkt in het goede in de wereld, met de idealen in mijn hand en de mooie herinneringen in mijn hoofd.