Axxis – Monster Hero

Ik houd best van vernieuwing en schuw het experiment zeker niet wanneer gaat om het beluisteren en waarderen van (metal)muziek. Toch is het altijd fijn om een band te horen die, soms met wat muzikale uitstapjes, blijft volharden waar het goed in is. Zo kan ik nog altijd genieten van bands als Kiss, Motörhead, AC/DC of Axel Rudi Pell. Ook het Duitse Axxis is zo’n band. Sinds 1989 brengt de band rond zanger Bernhard Weiss en toetsenist Harry Oellers albums uit die vanuit de (meer) traditionele hardrock zijn gecomponeerd. Met het in 2012 uitgebrachte reDISCOvered namen ze heel even een uitstapje naar covers waarbij het respect naar de kaskrakers centraal stond. Toch hoor ik Axxis liever muziek maken zoals dat ook op het nieuwe Monster Hero het geval is.
Na het uitbrengen van Retrolution in 2017 zaten Bernhard en Harry al snel weer in de studio om nieuwe nummers te schrijven. De ontwikkelingen in de wereld soms met lede ogen aanziend, besloten ze om deze technologische en politieke elementen te verwerken op een manier die zij prettig vinden, namelijk vanuit de positiviteit die zij voorstaan. Niet blind voor de werkelijkheid, maar met de beide voeten op de grond en bekijkend hoe je alles in het leven prettig kunt ervaren.
Ten aanzien van het schrijfproces voor Retrolution is er een degelijk verschil met Monster Hero. De inspiratie was zo hevig dat beide heren niet af gingen wachten tot de overige Axxis-leden in de gelegenheid waren om de nummers op te nemen. Dat betekent dat Harry voor het album alle gitaarpartijen zelf heeft ingespeeld.
Het resultaat mag er zijn. Monster Hero is een album van Axxis zoals ik hem graag hoor. Nagenoeg alle twaalf composities op het album zijn prettig om te horen en zijn gespeeld in de old-school-hardrock-stijl zonder gedateerd te klinken. De gave om herkenbare en aanstekelijke refreinen te integreren in de composities is zeker een kracht van het schrijversduo.
Het titelnummer opent het album en spreekt qua melodie meteen aan. Het ritme wisselt geleidelijk wat maar uiteindelijk ligt er een stevige beat in de basis. Het refrein wordt op de achtergrond goed aangevuld met een lekker gitaargeluid. De riff volgt de zangmelodie maar soleert er ook regelmatig doorheen en krijgt wat meer aandacht in een 1-2-tje met de keyboards, die qua geluid refereert aan een jaren zeventig geluid. Dat Monster Hero geen toevalstreffer is, blijkt wanneer de rest van het album langskomt. Love Is Gonna Get You Killed heeft hitpotentie, Living As Outlaws grijpt je aan, Give Me Good Times is zeker ook een goed opgebouwd hardrocknummer zonder franje. Een compositie die een positief geluid laat horen in een eenvoudig refrein.
Toch is het meer dan recht-voor-zijn-raap-aantrekkelijke hardrock die Axxis op het album neerzet. The Tragedy Of Mr. Smith is lekker snel. De vaart zit er goed in en een mooie tegenbalans voor We Are Seven waar de riff langzaam en zwaar de aandacht vraagt.
De heren voegden een bluesyaccent toe aan het intro van Glory Of The Brave, grooven er op los in Make Me Fight en hebben voor het intro van Gonna Be Tough even goed naar Beds Are Burning van Midnight Oil geluisterd.
Dat de rockmuziek het duo in het bloed zit is onmiskenbaar duidelijk op dit nieuwe product van Axxis, maar is muzikaal vastgelegd in twee composities die beiden een ode zijn aan het rock-DNA waar we allen mee geïnfecteerd zijn. Rock Is My Religion maakt duidelijk dat religie niet gebonden hoeft te zijn aan uiterlijk vertoon, boeken en regels. Religie mag gewoon bestaan zonder haat en vrij van gedachten. En in rock and roll kan dat gevonden worden. Het krijgt een, wat meer romantisch, vervolg in All I Want Is Rock dat de meest ‘zoetsappige’ compositie is op het album. Het bevindt zich ergens tussen kunst en kitsch maar is een compositie waar je niet over hoeft na te denken, gewoon mee kan brullen en waar je vrolijk van wordt.
Monster Hero is een heerlijk album dat je telkens na iedere luisterbeurt meer gaat waarderen en waarop Axxis laat horen dat ze na bijna drie decennia nog altijd relevant zijn voor de rockscene.