Ondertussen, en zo gaat dat wel eens, lag Axxis bij mij op een laag pitje, maar het vuur is weer flink opgelaaid bij het horen van het eerste nummer Burn! Burn! Burn!.Zoals de titel al doet vermoeden gaat Axxis in de combinatie van retro en revolution (samen Retrolution) meer terug naar de basis vanuit de band al bijna dertig jaar opereert.
Gitarist Marco Wriedt heeft zich inmiddels fulltime aangesloten bij 21 Octayne, maar in Stefan Weber heeft Axxis een sterke gitarist in de gelederen weten in te lijven. Behalve het kenmerkende zanggeluid van Bernhard Weiss is het vooral bassist Rob Schomaker die de vaart er goed in houdt in Burn! Burn! Burn!. Axxis opent daarmee Retrolution op een manier die veelbelovend is voor de rest van het album. En daar wijken ze niet van af.
Ook All My Friends Are Liars heeft een sterke melodielijn en is gezegend met een herkenbaar en aansprekend refrein. Luister daarna meteen even naar The World Is Mine waarin het gitaarwerk lekker schel en heftig is of Dream Chaser dat eveneens gemakkelijk wegluistert. Er is wederom mooi ruimte gecreëerd voor het gitaargeluid die in de solo’s een aardig potje mag ‘worstelen’ met de solo van toetsenist Harrie Oelers.
Harrie, die samen met Bernhard de spil is van Axxis, weet daarnaast zijn keyboardgeluid optimaal in te zetten in Burn Down Your House. In dit gevoelige rocknummer is zijn spel subtiel, maar nadrukkelijk aanwezig en geeft het de compositie meer gevoel en diepte mee. Dat gevoelige karakter weet Axxis goed neer te zetten. Met een akoestisch gitaargeluid en de heldere stem van Bernhard krijgt Queen Of The Wind een mooi sereen karakter.
Gaandeweg het album blijft Axxis me boeien en mag Retrolution tot het betere werk van de band gerekend worden. In Rock The Night ligt er meer tempo in de basis.Iin de refreinen zingt Bernard een octaafje hoger en dat biedt het geheel extra kracht. De basisriff geeft een mooi tegenwicht aan de helderen en stevige ritmesectie van bassist Rob Schomaker en drummer Dick Brand. De Dick Brand die in het maatschappij georiënteerde Somebody Died At The Party vooral in het intro sterk van zich laat horen.
Resten nog het easy-goin’ Do It Better, het heerlijk rockende This Is My Day, het verbindende Heavy Metal Brother en de afsluiter Welcome To My Nightmare om van Retrolution een album te maken dat blijft hangen, zeer tot de verbeelding spreekt en Axxis wederom sterk op de kaart zet bij mij.
Het vuur is laaiende en dat mag wel terwijl de winter nog even voortduurt.