Doom en stoner trekt vaak wat minder publiek dan momenteel hippere genres als metalcore en techdeath. Er zijn dan ook een stuk minder kaartjes verkocht deze avond dan een dag eerder dat we hier waren. Geen nood, met een oogopslag is wel duidelijk dat de mensen die er zijn echte liefhebbers zijn. Dus dat gaat een mooie avond worden voor de bands en het publiek.
Het Nederlandse Baardvader opent de avond met een wel heel energieke set. Bij stoner en doom denk je vaak aan wat statische optredens waar met beperkt licht geconcentreerd getokkeld wordt op de instrumenten. Dat doen deze mannen heel anders! Met een bassist die continue op een soort van onzichtbare loopband te staan en een vocalist/gitarist die als een gek rondspringt op het podium is dit even andere spacekoek. Qua geluid, mede door de vocalen doet het denken aan een stoner versie van Alice In Chains en Nirvana met nog eens extra fuzz. De belangrijke rol van de bas is opvallend te noemen. Tel daarbij een drummer op die zich enorm in het zweet werkt en je hebt een geweldige live band. Vaak weet een band het geluid van hun platen live niet waar te maken. Baardvader is daar het tegenovergestelde van. Geweldig!
Het Japanse Church Of Misery gaat alweer sinds 1995 mee in de doom scene. Getuige de vele shirtjes in de zaal met hun logo zijn ze nog immer populair. Wat je kunt verwachten maken ze met hun eigen shirtjes duidelijk. Bassist Tatsu Mikami draagt een Saint Vitus shirt, vocalist Kazuhiro Asaeda een Black Sabbath shirt. Kortom, trage doom met een psychedelische inslag. Vooral gitarist Fumiya Hattori weet te overtuigen met zijn indrukwekkende riffs. De gimmick dat alle teksten over seriemoordenaars gaan gaat helaas een beetje verloren, vooral voor in de zaal. Het geluid van de gitaar staat namelijk zo miserabel hard (jaja, pun intended) dat het lijkt alsof de microfoon van Kazuhiro niet aangesloten is. Zijn toegevoegde waarde is dan ook vooral ons een beetje in de sfeer te krijgen via zijn dronkenman danspasjes. Hij laat zich heerlijk meevoeren door de muziek. Al met al hebben de mannen er voor een doomband veel plezier in en maken ze een sympathieke indruk door na afloop op het podium nog wat handjes te schudden van het publiek.
Bij Eyehategod lijkt het net wat minder druk dan bij de Japanners. Zijn die dan toch populairder? Of besluiten veel mensen richting snelbussen te gaan vanwege de werkzaamheden op station Tilburg? Geen nood, gezien de meeste mensen flink vooraan willen staan zal de zaal vrij vol ogen op het podium. De helft van de lol van deze band is het feit dat frontman Mike Williams een beetje een ‘’character’’ is. Nog zo’n rockstar oude stijl in de sfeer van Lemmy, Iggy Pop, Dimebag, Axl Rose et cetera. Namelijk in de zin dat hij geen blad voor zijn mond neemt, en dat hij een rijke historie heeft van drank en drugs die tot een levertransplantatie leidden. Ook vandaag lijkt hij wel een slokje op te hebben gehad. Gelukkig lijdt daar zijn stem niet onder. Zoals ook bij Church Of Misery staat het geluid van de gitaar hier ook weer flink hard in de mix, waardoor het beter is de band van achter in de zaal te beluisteren. Mike zoekt de controverse op door o.a. Electric Wizard de Green Day van de doom scene te noemen. Hij spreekt wel zijn waardering uit voor Tilburg en het personeel van 013, en de liefde die er heerst. De nadruk van de set lijkt te liggen op de albums Dopesick en Take As Needed for the Pain, wat we helemaal prima vinden. De riffs zijn vet, Mike toont veel energie op het podium en de drums knallen er lekker op. Niet gek dan ook, dat er in tegenstelling tot bij veel andere doom bands voldoende gelegenheid is om te moshen.
Een mooie mix van doombands die toont dat het genre nog steeds genoeg te bieden heeft.
Foto’s: Priscilla Derks