Na de wereldtournee in 2017 volgend op het album Demolition Derby komt Bad Bones met nieuw materiaal. Onder aanvoering van zanger Max Malmerenda brengt de band aanstekelijke rocknummers. De nummers hebben hier en daar iets dat je laat graven in je geheugen, lijkt de intro van Lost Again niet een beetje op Golden Earring’s Radar Love, heeft Rock’n Me niet wat weg van de stevigere nummers van de jaren tachtig rockband Prism uit Canada en meer van dat soort hersenspinsels. Het is allemaal net niet zo, maar het geeft wel aan op welk niveau de band opereert. En dan lees je ook nog dat de stem van Malmerenda vergeleken wordt met de stem van Ray Gillen, zanger van Badlands. De verwachtingen worden verder naar boven bijgesteld.
Zoals in het bijbehorende persbericht valt te lezen, zouden de nummers moeten klinken als een mix tussen Van Halen, Scorpions, Motorhead en Iron Maiden. Of dat inderdaad zo is, laat ik aan de luisteraar over. Wat wel waar is, is dat de nummers één voor één een flinke drive hebben, een aanstekelijk ritme in gang gezet door een solide samenwerk van gitaar, bas en drums. Midnight Rider begint met drums en een snelle gitaar intro waarna het nummer een stevige rocker wordt met een refrein dat lang blijft hangen.
Blood Trails heeft een agressief klinkend gitaar intro en dendert voort in een hogere versnelling, ruig en rockend. Het hierop volgende Wolf Town doet alles nog eens even lekker over. Daarna volgt het loom startende Story Of A Broken Bone met ten slotte als afsluiter het jaren tachtig rocknummer Rock’n Me waarin de vergelijking met Prism opkomt. Op het nummer weet de band zich verzekerd van drie gastmuzikanten, zanger Roberto Tiranti (Labyrinth), zanger Tiziano Spigno (Extrema) en gitarist Simone Mularoni (DGM).
Bijna drie kwartier stampende dampende rock in tien aanstekelijke nummers. Het beluisteren van dit album is beslist geen straf dus waar wacht je nog op?