Baest – Necro Sapiens

Naar eigen zeggen is Necro Sapiens voor nu het ultieme Baest-album dat deze Deense band gemaakt heeft. En is daarmee de voorgangers Danse Macabre en Venemum uit respectievelijk 2018 en 2019 voorbij gegaan.
Nu moet ik bekennen dat ik nog niet eerder bekend was met Baest en met Necro Sapiens kennis maak met dit vijftal, dus ik zal dit niet kunnen beamen maar geloof de heren op hun woord. Het is wel duidelijk dat Baest met Necro Sapiens een verdraaid lekker zwaar album heeft neergezet dat vanuit een deathmetalbasis waarbij de heren geïnspireerd worden door onder meer Entombed, Morbid Angel en Death. Dat wordt duidelijk wanneer je het titelnummer wordt ingezet. Rap, snel en zwaar gaat Baest van start, maar vergaloppeert zich niet in eenzijdigheid door een smaakvolle gitaarmelodie en gitaarsolo die doet denken aan de thrash van Slayer. Necro Sapiens zou hierbij een mash-up kunnen zijn van Slayer en Amon Amarth. Die mix van death- en thrashmetal komt zeker terug in het zware Meathook Massacre. Het tempo wisselt sterk en houdt daarmee de eenzijdigheid buiten de deur. Op het ene moment zet drummer Sebastiaan Abildsten het geheel in de vijfde versnelling maar wordt geregeld door het gitaarduo Svend Karlsson en Lasse Revsbech uitgedaagd in een muziekspel waarbij het ritme meer stroperig tot zijn recht komt. Ook Abattoir heeft de deathmetalgeest in de basis maar hier voert Baest een interessante koers met een groovende riff en afwisselende melodielijnen.
In de afwisseling heeft Baest de kracht gevonden. Pure deathmetal zoals in Towers Of Suffocation wordt snel en scherp aangeboden; plotselinge muzikale wendingen richting ferme grooves (denk hierbij aan Pantera) geven een veelzijdig aanbod, terwijl zanger Simon Olsen als een op hol geslagen betonmolen zijn aandeel levert.
De kleine uitstapjes vanuit de deathmetal vind je in Genesis dat enigszins richting de doommetal beweegt en Sea Of Vomit. De drumvellen van Sebastiaan en bassnaren van Mattias Melchiorsen krijgen het flink te verduren in het slopende snelle intro. Simon klinkt zwaarder dan ooit en in het ritme zijn subtiele progressieve onregelmatigheden ingebakken waardoor er een zeer gevarieerde compositie overblijft die het album sterk afsluit.
Necro Sapiens heeft een sterke deathmetalbasis, maar Baest heeft duidelijk in de gaten dat je met drie kwartier snel en zwaar spelen niet alle handjes in de lucht krijgt. Door de gevarieerde impulsen blijft het album interessant om te beluisteren en vooral de groovende kant krijgt genoeg ruimte. En zeker de onregelmatigheden in Sea Of Vomit geven het album zo aan het eind een mooi karakter mee en daardoor blijft het album nog even lekker hangen in je hoofd.