De opener Yeah (Sunglasses) bewijst dit zeker. De basis bevat een lekker basisritme en het geheel klinkt luchtig en fris. In alles straalt een positieve vibe en ik moet zeggen dat het geheel voor mij een link heeft met Leendert van Spongebob. De vrolijke, non-complexe aanpak pakt me in. Het uptempo Refrigerator House (hoe kom je op de titel) is met een aardig punkaccent een mooi vervolg. Punk met een vleug rock and roll dat we later bij She Is The One terughoren. Beelden van de Ramones komen boven drijven. Het gevoel is daarbij sterk aanwezig in As Fast (As I Can) dat scherp van start gaat. Van de Ramones beweegt mijn muzikale geheugen zich richting What I Like About You en naar het toegankelijke stuk van The Sex Pistols, maar dan wel met een ferme dosis distortion. Die distortion is sowieso een fijn onderdeel in het geluid van Bambi Choclate FC. Zelfs in het rustieke Going Outside, dat ergens zeker een lief karakter kent, is de distortion aanwezig en komt The Jesus And Mary Chain om de hoek kijken.
Michel houdt er trouwens ook om niet alleen zijn gitaargeluid ferm te vervormen. Ook de zangpartijen moeten eraan geloven in Put Your Lovejacket On en I Don’t Care At All. In alles heeft ook dit nieuwe album dat alternatieve karakter dat je gemakkelijk onder de indierock kan scharen zoals Baby. Of Swimmingpool waarin de herhaling van de (weinige) tekst juist zorgt voor de aantrekkingskracht. Het tempo ligt laag en daardoor is het uitermate geschikt om regelmatig even de revue te laten passeren. Om daarna met Meals In Wheels de kant op te gaan in een soort van surfpunk waarin het gevoel van vrijheid zich openbaart. De afsluiter It Must Be Summer wakkert dit gevoel nog eens aan. Daartussen vind je nog Let’s Talk About Tomorrow. Hoewel de muziek van Bambi Choclate FC put uit verschillende genres en muzikaal verwijst naar grote(re) indiepunkbands ligt hier de vergelijking wat eerder en wel te verstaan bij Nancy Sinatra die met haar These Boots Are Made For Walkin’ een inspiratiebron lijkt te zijn voor Michel.
The Girl With A Slayer Shirt is een album waarop Michel Geelen wederom laat horen dat muziek niet ingewikkeld en gepolijst te zijn om aan te spreken. Met twaalf nieuwe composities weet hij een gevoel van vrijheid en optimisme te creëren. En daar ligt dan ook de kracht van deze muziek.
Death Star Discotheque
Toevalligerwijs liet eigenwijsneus Michel Geelen ook nog eens van zich horen van zijn zijproject Death Star Discotheque die met Move On een nieuwe single presenteren nadat vorig jaar de EP 3 uitkwam. Ergens ligt de muziek in het verlengde van Bambi Choclate FC, maar het is meer toegankelijk neergezet. Minder punk en meer indie beweegt DSD zich meer naar de alternatieve rock van de jaren tachtig waarin een fikse portie new wave is ingebakken. Gitaartechnisch is Move On voor mij bijzonder te noemen. Ergens op de achtergrond weet de gitaarpartij zich toch prominent te openbaren in een mooie muziekmuur die opgetrokken wordt met her en der een leuke kwinkslag.
https://deathstardiscotheque.bandcamp.com/track/move-on