Band Of Friends – Repeat After Me

Het is alweer ruim 21 jaar geleden dat Rory Gallagher overleed. Een gitarist die vrijwel unaniem geprezen werd voor zijn authenticiteit en die tot op de dag een flinke schare bewonderaars heeft. Onder die bewonderaars: A Band Of Friends. Op hun site staat onder de bandnaam ‘A Celebration Of The Music Of Rory Gallagher’. Maar ze zijn meer dan dat.
Om te beginnen bestaat de ritmesectie uit muzikanten die Gallagher van nabij kennen. Drummer Ted McKenna (die later ook opdook bij Michael Schenker) was vijf jaar lang Gallagher’s drummer, en speelde op de albums Calling Card, Photo-Finish, Top Priority en Stage Struck, terwijl bassist Gerry McAvoy Gallagher vrijwel zijn hele carrière terzijde stond.
De derde man in Band Of Friends is zanger/gitarist Marcel Scherpenzeel, een ervaren bluesrocker die zijn band eigen band Wolfpin ophief om zich met McAvoy en McKenna op Band Of Friends te richten. Aanvankelijk begonnen ze inderdaad ter ere van Rory Gallagher te spelen, maar gaandeweg werd het steeds meer een band op zich.
Op Repeat After Me, het tweede studio-album, is dat prima te horen. Tien eigen tracks en een prachtige cover van de onderschatte Frankie Miller. Die cover, “A Sense Of Freedom”, werd destijds opgenomen met Gallagher, McAvoy en McKenna. Natuurlijk, ze zitten in hetzelfde idioom als Gallagher, doorleefde bluesrock met fraai gitaarwerk en een lekker simpel gehouden geluid. Deze eigen tracks passen dan ook bij de optredens prima tussen de Gallaghertracks die gespeeld worden. Maar het belangrijkste is dat Repeat After Me ook als album op zich uitstekend overeind blijft.
McAvoy en McKenna zijn een buitengewoon strakke ritmesectie, die Scherpenzeel in staat stelt met fijn gitaarwerk en dito solo’s te schitteren. Als zanger is hij een echte blueszanger: met gevoel, zonder de sterren van de hemel te zingen. Ik vind het nogal eens op de zang van Jeff Healey lijken en dat is geen straf.
Het is eigenlijk precies wat je verwacht bij ‘doorleefde bluesrock’. Nou ja, tenzij je een Gallagherkloon verwacht. Invloeden ja, een kloon absoluut niet. “Homeland” en “Parisian Girls” hebben een fijne sixties-pop-feel in het gitaarwerk die wat verrast. “Nothing For Nothing” is dan weer een song waar de Gallagherinvloeden vanaf spatten.
Van de up-tempo opener “Don’t Ever Change” tot de afsluiter, de mooie akoestische track “King Of The Street”, hoor je een op elkaar ingespeelde band die pret heeft met ouderwetse bluesrock zonder tierlantijnen.
Na een reeks optredens in Duitsland staan ze de komende dagen weer in Nederlandse zalen.
Band Of Friends website