Het zijn echter wel stuk voor stuk knappe, catchy composities . Titelsong Circus Of Doom doet wat titelsongs zouden moeten doen, je een goed beeld geven van de rest van het album. Het is een oefening in bombast met een grote rol voor synthesizers en nogal wat backing vocals. Op sommige fragmenten zie ik een mentaal plaatje van een jongleur in een circus, dus gezien de titel zetten ze het sfeertje goed neer.
Het catchy disco gehalte zit er ook dik in bij nummers als The Road To Avalon, met een basloopje wat me even doet denken aan Survivor’s Eye Of The Tiger. Armageddon met de robot vocalen en het springerige introotje, gaat me echt te ver en roept wat te hard om een polonaise. Bij Russian Roulette zou je bijna denken dat je naar een Robbie Williams song zit te luisteren (Let Me Entertain You). Place That We Call Home klinkt wat meer als een echt power metal strijdlied, met name door de galopperende drums. Als ik echter tussendoor een stukje hoor komen wat rechtstreeks uit het thema van Pirates Of The Caribbean lijkt te komen, zakt mijn interesse weer in en helaas kan de fijne gitaarsolo dat niet meer opkrikken. Where Angels Fear To Fly doet me soms denken aan Benny Neyman’s De Vrijgezel.
Het staat buiten kijf dat frontvrouw Noora Louhimo een geweldige zangeres is. De uithaal aan het begin van Wings Of Light is indrukwekkend en de kracht in haar stem is geweldig. Ze klinkt als altijd weer als de Bonny Tyler van de metal. Daar zit voor mij de teleurstelling zeker niet. Die zit hem wel in hoe ver dit van metal is afgezakt. Ik ben niet perse de meest trve liefhebber van donkere kelder metal, maar een beetje bite en dikke riffs heb ik toch wel nodig om een nummer te kunnen waarderen. Die ontbreken hier.
Er is natuurlijk een publiek voor bands als deze. Kijk naar het succes van Amaranthe, maar hoewel die band nog wat rauwheid weet te houden in de nummers door de mannelijke vocalen, gaat Battle Beast met dit album full cheese en full songfestival. Het is niet voor niets dat alle vergelijkingen die ik maakte komen uit de popmuziek, in plaats van uit de metal.
Een degelijk product voor de liefhebber van krachtige popmuziek. Ik kan me best voorstellen dat het live een geweldig feestje kan opleveren, en ik weet dat de band live ook sterk is. Echter, liefhebbers van traditionele powermetal als Hammerfall en Manowar zullen dit album links laten liggen. Ik durf zelfs zover te gaan dat het een opgave gaat worden voor fans van Sabaton, Powerwolf en Dragonforce om dit nog tof te vinden.