Het zijn drukke tijden voor Bear’s Den. Vanaf het verschijnen van hun debuutalbum Islands in 2014 is het direct hard gaan lopen voor de formatie uit Londen. De afgelopen jaren heeft de band al regelmatig in Nederland gespeeld en overal kreeg men lovende recensies. Het is dan ook niet gek dat er voor de show in 013 geen kaartje meer te koop is, Nederland is als een blok gevallen voor de folkmuziek van Bear’s Den. Gaan ze deze zegereeks vanavond in Tilburg voortzetten?
Er zijn vanavond twee voorprogramma’s te bewonderen in de grote zaal van 013. Allereerst mag Banfi de avond gaan openen. Het trio wat eveneens uit Londen komt speelt Folkpop en past prima bij het hoofdprogramma. De melodieuze klanken hebben een positieve uitwerking op het aanwezige publiek. De zaal loopt langzaam vol en buiten staat er nog een flinke rij. Er is een strenge kaartcontrole en hierdoor duurt het langer voordat iedereen binnen is. Ondertussen laat Banfi horen wat ze in huis hebben en de refreintjes zijn makkelijk mee te zingen, maar het geheel klinkt nog niet spannend en overtuigend. De band bestaat ook nog niet zo heel lang en alle begin is dan ook moeilijk.
Vervolgens wordt 013 getrakteerd op een band van een heel ander kaliber. Het is Rock, Soul, Funk en Gospel wat de klok slaat. Het Britse Seramic zorgt voor een aangename verrassing op deze avond. Wel mogen we spreken van een aparte opstelling op dit grote podium. De band staat helemaal links opgesteld, terwijl de achtergrondzangeres juist helemaal rechts op het podium is terug te vinden. En wat voor een dijk van een stem heeft deze zangeres. Ze zou regelrecht uit een Gospelkoor kunnen komen en beweegt volop de klanken van de band. De wisselende stijlen van Seramic is echter moeilijk te rijmen. Van Rock naar Gospel is behoorlijke overgang en ook past een soulstem niet bij harde gitaren. De indrukwekkende pianopartijen die frontman zijn genadeloos, maar of deze nu ook weer bij deze band passen is discutabel. Ook deze band bestaat nog niet heel lang en moet mogelijk eens gaan bepalen welke koers ze werkelijk willen gaan varen. Vandaag komt het als een muzikale brij over die niet iedereen kan waarderen.
Rond de klok van half tien doven de lichten in 013 opnieuw en klinkt de muziek van The Terminator door de grote zaal. Een ietwat mysterieus intro voor de band uit Londen, maar het brengt wel meteen sfeer. Bear’s Den trapt af met Red Earth & Pouring Rain, de titeltrack van het vorig jaar verschenen album. Het publiek kijkt meteen aandachtig naar het podium, is wat stilletjes en zingt zachtjes mee. Men lijkt direct onder indruk van de heren, die sinds het verschijnen van hun album Islands zichzelf aardig hebben doorontwikkeld. Hun nieuwe album klinkt misschien wat minder folky en neigt ietwat naar de sound zoals we die kennen van Snow Patrol en ook in 013 horen we deze verandering terug. Wel is Bear’s Den trouw gebleven aan de banjo en deze is dan ook permanent aanwezig en ook mogen de blazers niet ontbreken. Zo wordt Elysium op schitterende wijze vertolkt en is het kippenvel allover. Het publiek is onder de indruk van Bear’s Den en blijft muisstil. Slechts tussen de nummers door laat men zich horen met een applaus en zwijgt vrij snel. Een enkeling roept “We Love You” waarna de band reageert. Ze voelen zich vereerd om in 013 te staan en ook is hen de stilte opgevallen. Het voelt bijna eng, je kan zowaar een speld horen vallen.
Het is dan ook puur genieten in de grote zaal in Tilburg. We zien een band in topvorm en zanger Andrew is goed bij stem. De heren zijn goed op elkaar ingespeeld en zijn niet echt op een foutje te betrappen. Tussen de nummers door pakken ze even het moment om de supportacts te bedanken en vervolgen hun show. Vooral als ze het nummer Berlin aankondigen klinkt er veel gejuich in de zaal. Er zijn heel wat kenners aanwezig en ook duiken er her en der wat bandshirts op. Er wordt soms wat meegezongen, een beetje meegeneuried of genoten met de ogen dicht. Bear’s Den maakt niet de muziek om helemaal mee uit je plaat te gaan. Hun relaxte sound heeft zich meester gemaakt van 013. Maar ook aan een relaxte avond komt een eind en Andrew kondigt aan het laatste nummer te zullen spelen. Uit de zelfspot in zijn stem is al op te maken dat dit natuurlijk nooit het allerlaatste nummer is en hij verbetert zich ook direct. Bear’s Den sluit hun reguliere set wel op weergaloze wijze af. Met Above The Clouds Of Pompeii bewijst de band uit Londen wederom hun vorm.
Het toegift mag dan ook als een extraatje worden beschouwd. De band keert terug met het krachtige Dew On The Vine, maar weet daarna de zaal ineens heel klein te krijgen. Bear’s Den kondigt aan het volgende nummer akoestisch te spelen en roept iedereen op om heel stil te zijn, oftewel zoals de zaal de hele avond al was. De heren vertolken Bad Blood gezamenlijk rondom èèn microfoon en zo komen de ware kwaliteiten naar boven. Om het optreden niet te stilletjes af te sluiten doen de heren met Agape het licht uit in 013. Nog even is het meedeinen op de sferische muziek van Bear’s Den, waarna iedereen met een tevreden glimlach naar huis mag keren….
Foto’s door Patrick Spruytenburg – Rockportaal.nl